Έχετε σκεφτεί τι ομορφαίνει και τι ασχημαίνει την ζωή μας; Μια είναι η απάντηση. Κλείσε τα μάτια και φαντάσου την ζωή σου. Πώς θα ήταν άραγε, αν ο άνθρωπος δεν είχε εφεύρει αυτό το «μη χωρικό γραμμικό συνεχές στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη», το οποίο ονομάζεται χρόνος;
Στο μετρό… άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν. Τι; Να είναι στην «ώρα τους» στην δουλειά τους, την οποία οι περισσότεροι μισούν. Σιχαίνονται ο ένας τον άλλον, δεν τον κοιτούν καν, ενοχλούνται και μόνο από την ύπαρξη του, δυσανασχετούν επειδή αναπνέει κάποιος δίπλα τους. Βιάζονται, τρέχουν μην τυχόν και χάσουν ταυτόχρονα με το βαγόνι και τρία λεπτά από την ζωή τους, μέσα στα οποία θα μπορούσαν να χαμογελάσουν λιγάκι και να κερδίσουν άλλα δεκατρία. Μόλις χάθηκε ένα χαμόγελο.
Στο πανεπιστήμιο… όλοι κοιτούν το ρολόι τους και περιμένουν να τελειώσει η «ώρα» του μαθήματος να πάνε να πιούνε την φραπεδούμπα τους. Το σώμα τους στην αίθουσα, το μυαλό ταξιδεύει. Μουρμουρίζουν, γκρινιάζουν «πότε θα τελειώσει η ώρα», ασχολούνται με τα κινητά τους και το facebook, βρίσκονται αλλού. Δεν απολαμβάνουν την στιγμή. Τότε γιατί είναι εκεί; Θα μπορούσαν να είναι αλλού, κάπου που θα ήταν χαρούμενοι. Μόλις χάθηκε άλλο ένα χαμόγελο.
Στον έρωτα… όλοι θέτουν κανόνες. Θέτουν χρονικά όρια, μετά από τα οποία μόνο είναι ελεύθεροι να νιώσουν, να ερωτευτούν και να το εκφράσουν. «Όχι, μην μιλάς για τα συναισθήματα σου, μην εκδηλώνεις τις αδυναμίες σου, είναι νωρίς». Κοιτούν τον άνθρωπο τους στα μάτια και φωνάζει μέσα τους το «σ’αγαπώ», όμως δεν το λένε. Συγκρατούνται. Μόλις χάθηκε ξανά ένα χαμόγελο.
Έχεις παρατηρήσει λιγάκι τους ανθρώπους γύρω σου τελευταία; Ζούμε σε δύσκολες εποχές, φίλε αναγνώστη μου. Η τεχνολογία έχει γίνει το φιλαράκι μας. Της αφιερώνουμε ώρες, νύχτες… Παρατήρησε τους νέους σε ένα κλάμπ, μπάρ, καφέ. Όλοι με τα κινητά και το τσεκ ιν τους. Δες τους, ακόμα, στις συναυλίες, τα θέατρα, τις γιορτές, τα γενέθλια. Όλοι με το κινητό στο χέρι να «αποθανατίσουν» την στιγμή. Μα έλα που η στιγμή αποθανατίζει αυτούς και μάλιστα τους σκοτώνει αργά και ύπουλα χωρίς καν να το καταλάβουν.
Το παραδέχομαι, έχω υπάρξει κι εγώ ένας από αυτούς, όπως όλοι μας. Όμως, σιχαίνομαι τον εαυτό μου, όταν το κάνει. Μισώ τον εαυτό μου όταν σκέφτεται λογικά. «Όχι, μην βγεις τώρα, βρέχει», «μην βουτήξεις στην θάλασσα, θα αρρωστήσεις, είναι χειμώνας», «όχι, μην χορέψεις, όλοι πίνουν το ποτό τους ακόμα», «όχι, μην ερωτευτείς». Συγνώμη, αν ανήκεις σε αυτούς τους ανθρώπους και σε προσβάλλω, είμαι ειλικρινής, ωμή και ρεαλίστρια. Λυπάμαι. Αλλά μόλις χάθηκε το τελευταίο χαμόγελο. Το δικό σου.
Κάνε κάτι επιτέλους! Ζήσε και χαμογέλα. Μην σκέφτεσαι την πίεση. Κάνε αυτό που σου αρέσει. Αν σου αρέσει να ζεις στο τρέξιμο κάνοντας χιλιάδες πράγματα, τότε ναι κάνε το και αγάπα το, μην γκρινιάζεις όμως. Από την άλλη, αν δεν σου αρέσει, τότε μην το κάνεις. μην κάνεις τίποτα. «Τίποτε δεν είναι πραγματικά σπατάλη χρόνου, όταν το απολαμβάνεις». Εξάλλου ο χρόνος, δεν είναι κάτι παραπάνω από μια «ανθρώπινη ανακάλυψη προκειμένου να εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες» (Albert Einstein), εσύ τον ελέγχεις, όχι αυτός εσένα. Αν το ενστερνιστείς αυτό, μόνο τότε θα είσαι πραγματικά ευτυχής.
- Χριστίνα Σταθοπούλου
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου