Οσες φορές βλέπω κάποιο παλιο cartoon πάντα θα υπάρχουν τρείς με τέσσερις nostalgia freaks που θα λένε "Πόσο καλά ηταν τα παλαιά cartoon και πόσο απαίσια ειναι τα σημερινά". Εντάξει αυτό ειναι επειδή θυμόμασταν τέσσερα με πέντε καλά cartoon και ξεχάσαμε όλες τις αηδίες που μας πετούσε η ΕΤ3 ή το video club της γειτονιάς. Είναι πολυ δύσκολο ακόμα και για μένα να βγάλω χολη για το 80. Μεγάλωσα το 80 και κάποια πράγματα τότε ήταν καλύτερα. Στον αντίποδα όμως όλων αυτών των καλών αναμνήσεων υπάρχουν και άλλες εξίσου κακές:
-Video
club
Η
δεκαετία του 80 ήταν η δεκαετία της
Βιντεοκασσέτας. Η κρατική τηλεόραση
δεν έπαιζε τίποτα και η μόνη μας ελπίδα
ήταν να ακούσουμε τον Ακίνδυνο Γκίκα
να μεταγλωτίζει thundercats. Κάθε γειτονιά
(γειτονιά=50 στρέμματα) είχε απο τέσσερα
videoclub που ο κάθε ταινιόβιος που σεβόταν
τον εαυτό του ήταν γραμμένος σε όλα.
Κάθε videoclub είχε εκατοντάδες κασσέτες
τις οποίες νοίκιαζες σε αρκετά τσουχτερές
τιμές. Βέβαια οι περισσότερες ταινίες
ήταν τσόντες και δεν ήταν λίγοι που
ερχόντουσαν με τεράστιες τσάντες
πληρώνοντας κατι τριχίλιαρα (σε δραχμές)
για ενα ΣΚ αγνού αυνανισμού.
Δεν
μου λείπουν οι κασσέτες παρόλα αυτά.
Πρώτον έπιαναν πολύ χώρο. Είμαστε
συνηθισμένοι στο να έχουμε 30 ταινίες
μέσα στο συρτάρι του γραφείου μας είτε
σε μορφή dvd είτε σε ενα απλο εξωτερικό
δίσκο. Τότε έπρεπε να πιάσεις ενα ολόκληρο
ράφι βιβλιοθήκης για τριάντα ταινίες.
Δεύτερον οι κασσέτες είχαν την κακή
συμπεριφορά να τις μασάει το video (ιδιαίτερα
εαν το video ήταν καμίας άγνωστης μάρκας)
και να αναγκάζεσαι να το παίξεις μικρός
χειρούργος για να την βγάλεις έξω. Η
ποιότητα αργότερα της εικόνας και του
ήχου της κασσέτας έπεφτε κατακόρυφα
(ήταν αστικός θρύλος τότε οτι εαν πατήσες
πολλές φορές fast foward και fast backwards έφτιαχνε
η εικόνα). Τέλος έπρεπε να είσαι πολυ
ικανός (ή να έχεις πάρα πολυ καλό video)
για να πετύχεις μια σκηνή που ήθελες
χωρίς να προχωρήσεις δυο βιολογικές
περιόδους (απο Ιουρασιο στην καινοζωϊκή).
Τα
videoclub γνωρίζοντας αυτό το πρόβλημα
συνήθως επέβαλαν και χρηματικές ποινές
ακόμα και εαν δεν ήσουν εσυ αυτός που
ειχε καταστρέψει την ταινία. Το ρούφηγμα
αίματος συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια
μέχρι που ανακαλύφθηκε το Torrent (υπήρχε
και το Kazaa πιο πριν αλλά δεν ήταν τοσο
διαδεδομένο). Σε λιγότερο απο δέκα χρόνια
τα videoclub έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και
έχουν επιβιώσει ελάχιστα. Ένα είναι το
videoclub που υπάρχει στο κορωπί που το έχει
ένας γραφικός βατραχομούρης που
κατακλέβει τον στρουγγανόβλαχο πληθυσμό
της περιοχής.
-Τα
γαριδάκια
Στην
δεκαετία του 80 μέχρι και τα μέσα τις
δεκαετίας του 90 σε κάθε παιδικό πάρτυ
υπήρχαν 6 μεγάλα μπωλ τα οποία περιείχαν
πατατάκια, γαριδάκια και οτιδήποτε άλλο
συνθετικό παράγωγο του μαζούτ.
Το
σύνηθες γαριδάκι ήταν πορτοκαλί χρώμα
και μια ξεχασμένη γεύση απο τυρί. Ποτέ
δεν μπορούσες να χορτάσεις απο γαριδάκια
καθώς μόλις έμπαιναν στο στόμα σου
έχαναν οποιαδήποτε στερεή υπόσταση και
μεταμορφωνόντουσαν σε ένα παχύρευστο
πολτό. Τα πιο απαίσια ήταν ίσως τα
φουντούνια,που για κάποιο λόγο τα είχα
συνδέσει με την ναφθαλίνη (ίσως γιατι
και τα δύο μύριζαν απαίσια).
Εκείνη
την εποχή ήθελες δεν ήθελες έτρωγες
αυτές τις αηδίες. Ευτυχώς στο σπίτι μου
ποτέ δεν υπήρχε το σταθερό απόθεμα που
υπήρχε σε άλλα ελληνικά σπίτια,(σταθερά
τέσσερις σακούλες απο παγοτίνια,δρακουλίνια
κλπ). Το πιο ενδιαφέρον ήταν να κοιτάξεις
στο πίσω μερος της συσκευασίας όπου δεν
έβρισκες ούτε ένα φυσικό συστατικό
(εκτός απο δυο πρέζες αλάτι). Επίσης δεν
ήταν λίγες οι φορές που κάποιος αδηφάγος
καλεσμένος είχε καταναλώσει σχεδόν
τρείς σακούλες απο αυτά με αποτέλεσμα
να βγάζει τα έντερα του στην τουαλέτα
του σπιτιού.
Κάπου
στα μέσα του 90 η μόδα με τα γαριδάκια
πέθανε. Η τελευταία μάρκα τα Cheetos (που
είχαν για μασκώτ μια τίγρη τον Chester, μια
εκδοχή του Μαζωνάκη σε αιλουροειδές),
προσπαθούσαν μέχρι πρόσφατα να επαναφέρουν
τον εθισμό των παιδιών στα γαριδάκια.
-Φρουτοπία.
Αυτή
η παράγραφος είναι αφιερωμένη σε αυτούς
που υπερυψώνουν την Φρουτοπια σαν ενα
αριστούργημα της έβδομης τέχνης.
Ενδιάμεσα
απο Thundercats, Silverhawks και άλλα ποιοτικά
cartoon πάντα υπήρχε αυτό το τερατούργημα
η Φρουτοπία. Γνήσιο τέκνο μιας ΕΡΤ που
ξόδευε τότε περισσότερα χρήματα και
απο το αντιπυραυλικό σύστημα των ΗΠΑ,η
φρουτοπία ήταν μια σειρά που δημιουργούσε
περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα και
απο καθημερινή προβολή του “Εφιάλτη
στο δρόμο με τις λεύκες” σε νηπιαγωγεία.
Η
σκηνοθεσία αποτελείτω απο χειροποίητες
κούκλες φτιαγμένες απο χάρτινο πολτό
και περιτυλίγματος δώρων. Το Background ήταν
εμπνευσμένο απο σοβιετικές κωμοπόλεις
με μια εσάνς απο χωριά της Ευρυτανίας.
Οι κινήσεις απο τις κούκλες ήταν σπαστικές
και τρομακτικές,ιδιαίτερα στα σκοτεινά
πλάνα. Η μουσική ήταν στον ίδιο
μοτίβο,δημιούργημα synthesizer , που έκανε
τα αυτιά σου να ματώνουν απο αγωνία.
Το
βασικό σενάριο ήταν η διαμάχη μεταξύ
μανάβηδων και οπωροκηπευτικών. Αυτή η
διαμάχη είχε περάσει σε μια
αγγελοπουλική-σουρεαλιστική-ΚΚΕδίστικη
ανάλυση ,που δημιουργούσε μια ψυχροπολεμική
παράνοια σε όσους το έβλεπαν. Οι μανάβηδες
ήταν οι κακοί της υπόθεσης ενώ οι κάτοικοι
της Φρουτοπίας ήταν οι καλοί θα έλεγε
κάποιος. Ε,δεν ήταν ακριβώς έτσι καθώς
οι χαρακτήρες της φρουτοπίας ήταν
βγαλμένοι απο την αφρόκρεμα του
μικροαστικου ΠΑΣΟΚικου κράτους το
οποιο κυριαρχούσε σε εκεινη την δεκαετία.
Η
φρουτοπία θα είχε ξεχαστεί και οι
κασσέτες της θα είχαν καεί εαν δεν υπήρχε
αυτή η νοσταλγία για τις παλίες “καλές”
ελληνικές παραγωγές. Ετσι ακόμα και
σήμερα υπάρχει κόσμος που πιστέυει οτι
η φρουτοπία έιναι μια εξαίσια παραγωγή,
πετώντας τις καλύτερες στο καλάθι των
αχρήστων.
-Συγκοινωνίες.
Μεχρι
να έρθει το ΜΕΤΡΟ στην Αθήνα οι συγκοινωνίες
ήταν λεωφορεία,τρόλλευ και υπερσιβηρικός
(ΟΣΕ). Το σύστημα συγκοινωνιών ήταν επικά
απαίσιο και χρονοβόρο.
Για
τα λεωφορεία και τα τρολλευ (εκεινες
τις σοβιετικές κατσαρίδες ) εαν είχε
κίνηση ο δρόμος έκανες περίπου μισή
ώρα για να κατέβεις απο το Συνταγμα στην
Ομόνοια. Σε αυτό μπορούμε να προσθέσουμε
τον άθλιο σχεδιασμό που έχουν μεχρι και
σήμερα οι γραμμές λεωφορείων και τρόλλευ.
Για να πας για παράδειγμα απο Κορωπί-Αγίους
αναργύρους χρειάζεσαι τουλάχιστον
τρεις ώρες στριμωγμένος σαν σαρδέλα
και να τρέχεις να προλάβεις το επόμενο
λεωφορείο.
Υπήρχε
βέβαια και το τρένο.Αν ήσουν αρκετά
γενναίος για να το πάρεις,καθώς το τρένο
ήταν γεμάτο χούλιγκανς,πρεζάκια και
οτι άλλο μπορείς να φανταστείς. Επίσης
το τρένο τότε ειχε την κακή συνήθεια να
βρωμάει συνεχώς (και δεν μιλάω για την
μυρωδιά του καυσίμου). Έχω πετύχει τύπους
να κατουράνε τύφλα απο το μεθύσι μέσα
σε συρμό τραίνου. Περιττό να πούμε οτι
έπρεπε να περάσεις απο τον Σταθμό της
Ομόνοιας που τότε έμοιαζε με το Καθαρτήριο
του Δάντη.
Το
ΜΕΤΡΟ έστρωσε πολυ τα πράγματα. Καιρός
ήταν γιατί απο το 1960 συζητούσαν για
ΜΕΤΡΟ στην Αθήνα και τα έργα ξεκίνησαν
την δεκαετία του 70. Όμως έπρεπε να
φτάσουμε στo ηρωϊκό 2000 για να μπορέσουμε
να δούμε συρμούς εν λειτουργία.
-Η
παρακμή της Αθήνας
Στο
πολύ πίσω μέρος του μυαλού μου έχω
εικόνες απο την Αθήνας εκείνης της
εποχής. Ήταν τα χρόνια που κατέβηκε όλη
η βλαχουριά απο το κάθε χαμένο χωριό
που είναι ορατό μόνο απο δορυφόρο. Η
Αθήνα μεταμορφώθηκε απο μια κανονική
πρωτεύουσα όπως ήταν το 70 σε μια
τεταρτοκοσμική,σοβιετική ,άχαρη και
γκρί πόλη.
Αρχικά
ας σκεφτούμε πόσο πληθυσμό μπορεί να
αντέξει η Αθήνα. Το πολυ 1 εκατομμύριο.Οχι
τα 2.5 που ήρθαν κατα την δεκαετία του 80
και μεσα 90. Όταν στριμώχνεται ακόμα 1
εκατομμυριο σε μια τέτοια πόλη,γεμίζουμε
απο τις απαίσιες γκρί πολυκατοικίες με
τους στρουγκανόβλαχους γείτονες,την
μυρωδιά καμμένων κρεμμυδιών και την
οσμή ενός χαλασμένου καυστήρα καλοριφέρ.
Να μην ξεχάσουμε και το νέφος.
Το
νέφος έκανε την εμφάνιση του το 80 ως
αποτέλεσμα όλων των αυτοκινήτων τα
οποία έκαιγαν σαν τους φούρνους της
Isengard. Απο τον Λυκαβηττό μπορούσε να
βρεις ένα σκούρο σύννεφο το οποίο κάλυπτε
όλη την Αθήνα. Μέσα στην μικροαστική
ανησυχία εκείνης της εποχής αντί να
καθίσουν να κατασκευάσουν το Μετρό να
σωθεί λιγο η κατάσταση εγκαινίασαν τον
Δακτύλιο. Τον θυμάστε τον Δακτύλιο; Ο
Δακτύλιος ήταν μια περιοχή στην Αθήνα
όπου μπορούσαν να εισέρχονται αυτοκίνητα
με μονό αριθμό κυκλοφορίας την μια μέρα
και την άλλη αυτοκίνητα με ζυγό αριθμό
κυκλοφορίας. Καλό μέτρο θα έλεγε
κάποιος,αν ο Πασόκος ελληνάρας δεν
έβρισκε την λύση. Οι μισοί έλληνες
αγόρασαν δεύτερο αυτοκίνητο με τέτοιο
αριθμό κυκλοφορίας που δεν τους έπιανε
πάντα ο δακτυλιος (εαν είχαν αυτοκίνητο
με ζυγό αριθμό έπαιρναν αυτοκίνητο με
μονό και τούμπαλιν).
Εαν
υπήρχε μια περιοχή στην Ελλάδα όπου η
Πασοκική λαίλαπα ισοπέδωσε όσο τίποτα
άλλο ήταν η Αθήνα. Η μισή Ελλάδα εκείνη
την εποχή ήταν σοσσιαληστές και η
εσωτερική μετανάστευση έγινε λόγω του
ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι
εκείνη την εποχή μπήκαν βυσματικά σε
κάποια θέση σε κάποια δημόσια υπηρεσία
στην Αθήνα. Το ΠΑΣΟΚ σαν σοβιετικό κόμμα
φρόντισε να μην μείνει τίποτα που να
μην μαγαριστεί απο τον "αέρα της
αλλαγής" και έκανε την Αθήνα ένα φτηνό
οίκο ανοχής. Το μόνο μνημείο που δεν
κατάφεραν να διαλύσουν ήταν ο Παρθενώνας.
Την γλύτωσε γιατί έπρεπε να μπορούμε
να πουλήσουμε καμία card postal.
-Παιχνίδια
με μπαταρίες
Εαν
ήσουν παιδί στην δεκαετία του 80 θα είχες
τουλάχιστον 5 παιχνίδια που θα λειτουργούσαν
με μπαταρίες. Όταν λέμε μπαταρίες δεν
εννοούμε τις όμορφες, κομψές των 9 Volt
αλλά μπαταρίες όλων των ειδών και τάσεων.
Η μεγαλύτερη καταρα ήταν αυτές οι
τεράστιες μπαταρίες που ζύγιζαν 250 gr η
μία και ορισμένα παιχνίδια χρειαζόντουσαν
5 τέτοιες για να λειτουργήσουν.
Πάρα
πολλές φορές οι μπαταρίες χάλαγαν με
αποτέλεσμα να “ξερνάνε” το καυστικό
τους περιεχόμενο σε ολόκληρο το εσωτερικό
του παιχνιδιού (με αποτέλεσμα να πετάς
το παιχνίδι στα σκουπίδια). Το πιο συχνό
φαινόμενο ήταν οι μπαταρίες να αδειάζουν
μετά απο λίγη ώρα παιχνιδιού οπότε εσύ
να πρέπει να αγοράσεις ακόμα περισσότερες
για να μπορέσεις να παίξεις μιση ώρα
ακόμα. Οι επιπτώσεις αυτού του χόμπι
ήταν συρτάρια γεμάτα με μπαταρίες,τις
οποίες δεν πετούσες γιατι πίστευες οτι
είχαν μέσα τους μερικά ακόμα λεπτά
παιχνιδιού.
-Κακές
Ταινίες
Ενω
το 70 και το 90 ήταν δεκαετίες που άξιζε
να πας cinema,την δεκαετία του 80 υπήρχαν
ελάχιστες ταινίες που άξιζε να δεις στο
cinema ή ακόμα και να νοικιάσεις. Ναι τώρα
σκέφτεστε το Star Wars,Terminator,Rambo αλλά αποτελούν
πολυ ιδιαίτερες περιπτώσεις στην
δεκαετία της βιντεοκασέτας.
Οι
ταινίες τρόμου και ταινίες απο λυκειόπαιδα
ήταν το φαβορί στις περισσότερες
ταινίες. Οι ταινίες τρόμου του 80 δεν
είχαν το καλό σενάριο όπως το Seven αλλά
σενάρια όπως οι ταινίες του Freddy Krueger.
Πολλοί νοσταλγοί θα με κράξουν εδώ αλλά
οι ταινίες τρόμου του 80 είχαν ένα λίτρο
αίμα για κάθε μια αποτυχημένη γραμμή
σεναρίου. Μάλλον λόγω της ύπαρξης της
βιντεοκασσέτας αρκετές απο αυτές τις
ταινίες δεν προβάλλονταν στους
κινηματογράφους,απλά για να έχει κάποιος
την ατυχία να τις νοικιάσει στο video club.
Σκηνοθετικά
οι περισσότερες ταινίες ήταν για πέταμα
ακόμα και για τα δεδομένα εκείνης της
δεκαετίας. Σε μια δεκαετία που το Star
Wars μεσουρανούσε,οι ταινίες είχαν
χειρότερα εφε και απο τον dr Who της δεκαετία
του 60. Τα animatronics που χρησιμοποιήθηκαν
ευρέως εκείνη την δεκαετία ήταν τις
περισσότερες φορές για κλάμματα.
Σεναριακά οι ταινίες ήταν τελείως shoot
and build up (κοινώς γυρίζουμε την ταινία και
γραφουμε το σενάριο ταυτόχρονα). Για
κάθε ταινία επιπέδου Terminator υπήρχαν 100
ταινίες όπως για παράδειγμα Rawhead Rex. Για
κάθε ταινία όπως τα Goonies υπήρχαν 200
ταινίες όπως το Class of Nukem high. Αξίζει να
δείτε τα trailers με μια σακούλα εμετού
μπροστά σας.
Τώρα
αυτές οι ταινίες είναι cult αλλά ας
σκεφτούμε το δράμα του κάθε ανθρώπου
που αμέριμνος πήγαινε να νοικιάσει μια
ταινία για το βράδυ του Σαββάτου.
Αυτό είναι το πρόβλημα της νοσταλγίας. Η δεκαετία του 80 είχε και πολλά καλά στοιχεία (που θα αναλύσω σε ξεχωριστό άρθρο) αλλά πρέπει να θυμόμαστε και αυτά τα οποία επίτηδες ξεχνάμε. Οταν για παράδειγμα ακούω το metal της δεκαετίας του 80, ξεχνάω τις αηδίες του Πασχάλη. Οταν βλέπω το area 88, ξεχνάω οτι εκείνη την εποχή έπαιζε και η φρουτοπία. Οταν βλέπω το starwars, ξεχνάω οτι την ίδια περίοδο παιζόταν και το DeathStalker.
-Τάδε, έφη
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου