Όχι άλλη δημοκρατία!

Βουλή των Εφήβων-Καταλήψεις Σχολείων-Δεκαπενταμελή-φοιτητικός συνδικαλισμός. 

Σε εμάς τους Έλληνες μας αρέσουν οι ψευδαισθήσεις. Περισσότερο μας αρέσει η ψευδαίσθηση οτι έχουμε δημοκρατία που λειτουργεί. Χαρις λοιπόν στην ΠΑΣΟΚαρα δημιουργήθηκαν θεσμοί οι οποίοι ενω θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προς όφελος των πολλών λειτούργησαν ως προς το όφελος λίγων και εκλεκτών.

Αρχίζω με την βουλή των Εφήβων που ξεκίνησε το 1995-1996, μια εποχή που απο τα πολλά λεφτά που είχαμε φάει σκεφτήκαμε να φτιάξουμε κάτι όπως ο δρ.Φρανκενσταϊν,για να πείσουμε τους Ευρωπαίους οτι είμαστε δημοκράτες (ανεξάρτητα με το εαν τότε ο Σημίτης έστελνε ματατζήδες ενάντια σε συνταξιούχους). Η βουλή των Εφήβων ήταν μια κλειστή λέσχη μαθητών απο προνομιούχες οικογένειες που μαζεύονταν και μιλούσαν για την δημοκρατία. Οι περισσότεροι απο αυτούς ηταν γιοι,κόρες απο μπατζανάκηδες βουλευτών που καλούσαν τους εφήβους (εμάς) να στηρίξουμε την δημοκρατία. Κανένας απο εμάς δεν ήξερε πως μπορούσε να πάει στην βουλή των εφήβων και τι ακριβώς έκανε. Όπως έλεγαν και οι έφηβοι τότε “Εργαζόμαστε για την δημοκρατία”. Μάλλον μιλούσαν φλου για την δημοκρατία, με την κάλυψη συνεργείων του MEGA και μερικές φορές να δίνουν χειραψίες με τον Σημίτη.

Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, κανείς από μας τους εφήβους δεν ήξερε πως θα μπορούσε να συμμετάσχει σε αυτό το εγχείρημα. Για εμάς τους πληβείους, ένα δεκαπεντεμελές και πολύ μας ήταν. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς οτι τέτοια άτομα ήταν ενα νεανικό ρετουσάρισμα των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής, άτομα που είχαν βγει στις τηλεοράσεις και έκλαιγαν απο αγανάκτηση την περίοδο των καταλήψεων. Τότε τα κανάλια για κάποιον λόγο είχαν θεωρήσει οτι οι έφηβοι αυτοί ήταν αντιπρόσωποι μας, ανεξάρτητα εαν ποτέ εμείς δεν τους είχαμε ψηφίσει ποτέ.

Οι έφηβοι αυτοί αργότερα μεγάλωσαν και έγιναν είτε βουλευτές ή χώθηκαν μια νύχτα με φεγγάρι σαν σύμβουλοι δημάρχου. Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις το πως η “δημοκρατία” τους,επιτρέπει τέτοιες γρήγορες,αξιοκρατικές ανελίξεις.

Όπως έγραψα και πιο πάνω για εμάς τους πληβείους η μόνη μορφή δημοκρατίας ήταν τα δεκαπενταμελή. Μια φορά το χρόνο μαζεύονταν όλοι οι μαθητές του σχολείου για να εκλέξουν δεκαπενταμελές. Οι υποψηφιότητες ήταν μάλλον προκαθορισμένες αφού στο δεκαπενταμελές θα έμπαινε ο αλητάμπουρας,ο απουσιολόγος σπασίκλας,ο γκόμενος του σχολείου,η γκόμενα του σχολείου.

Το δεκαπενταμελές δεν έκανε ουσιαστικά τίποτα. Απολύτως τίποτα. Μπορεί κάποιος να έπαιρνε αποβολή γιατί τον βρήκαν να καπνίζει στις τουαλέτες ή να έχει πορνοπεριοδικό στην τσάντα και το δεκαπενταμελές να μην ίδρωνε το αυτάκι του (ναι τότε παίρναμε αποβολές για τέτοια πράγματα).

Τότε γιατί να ήθελε κάποιος να μπει στο δεκαπενταμελές; Πενταήμερη και χοροεσπερίδες. Η πενθήμερη εκδρομή αποτελεί μεχρι και σήμερα τον μοναδικό λόγο που κάποιος θέλει να τελειώσει το λύκειο (ή την β λυκειου έστω). Η διοργάνωση της εκδρομής ήταν μια δουλειά του δεκαπενταμελούς και ειδικά του προέδρου. Απο τα ξενοδοχεία μέχρι το που θα διασκεδάσει το σχολείο,όλα τα οργάνωνε ο πρόεδρος μαζί με δυο τρια ακόμα άτομα. Είναι κοινό μυστικό οτι οι περισσότεροι πρόεδροι πήγαιναν τσάμπα εκδρομή και έπαιρναν κάποια χρήματα σαν δωράκι απο τα διάφορα ταξιδιωτικά γραφεία. Στις χοροεσπερίδες το ίδιο ακριβως.

Ελάχιστοι βέβαια απο το σχολείο μιλούσαν ανοιχτά για αυτό γιατί κατευθείαν σε περιθωριοποιούσαν σαν “μαλάκα”. Στην περίπτωση του σχολείου μου ο πρόεδρος τα είχε βρει σκούρα γιατί πολλοί ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να πάνε εκδρομή,ρίχνοντας τον επιθυμητό τζίρο σε πολυ χαμηλά επίπεδα (με αποτέλεσμα να χρειαστεί να πληρώσει). Ετσι έκανε μια ολόκληρη καμπάνια προσπαθώντας να βρεί πέντε άτομα για να μπορέσει να καλύψει την επικίνδυνη χασούρα.

Τα δεκαπενταμελή τώρα δεν έχουν αλλάξει πολυ. Διδάσκουν όμως τις αρχές της δημοκρατίας μας . Ρουσφέτι και μίζα σε πάνε ψηλά. Αρκεί να κρατάς τα προσχήματα.

Οι καταλήψεις σχολείων πολύ παλιά (μα πάρα πολύ παλιά ) είχαν καταφέρει να αλλάξουν τον νόμο για την σχολική στολή που φορούσαν μέχρι τότε τα παιδιά. Ίσως αυτό είναι και το τελευταίο κατόρθωμα αφού απο τότε οι καταλήψεις σχολείων έχουν λιγότερη σημασία και κοινωνικό αντίκτυπο απο το highscore του Καραμανλη στο playstation. Βίωσα τις μεγαλύτερες καταλήψεις του 90 που ήταν με τον νόμο Αρσένη. Το σχολείο μου ήταν κλειστό για σχεδόν έξι μήνες παρόλο τον ζήλο ορισμένων καθηγητών να το ανοίξουν. Τελικά ο νόμος πέρασε και ρουφήξαμε πορτοκαλάδα.

Το πιο ενδιαφέρον για τις καταλήψεις ήταν οτι τις διοργάνωναν ελάχιστα άτομα,συνήθως οι πέντε αλητάμπουρες του σχολείου. Ένα πρωί πήγαινες κανονικά σχολείο και διαπίστωνες ότι είχες κατάληψη. Σίγουρα μέσα στην επιτροπή κατάληψης (η οποία ήταν επίσης κλίκα) υπήρχαν και δυο τρεις κνίτες που συντόνιζαν τα πράγματα.

Το χαρακτηριστικό των καταλήψεων ήταν η χαώδης οργάνωση τους. Έκανες κατάληψη γιατί έκανε κατάληψη το διπλανό σχολείο όχι γιατί υπήρχε κάποιος άλλος λόγος. Αυτός ο μηχανισμός άλλαξε στις καταλήψεις του 98 με τον δάκτυλο του ΚΚΕ. Το όνομα του δάκτυλου, Γαβρίλος. Ο Γαβρίλος ήταν ο αντιπρόσωπος των απανταχού καταληψιών, κνίτης μέχρι τα μπούνια και πιο εριστικός και απο την φάτσα του Γεωργιάδη έξω απο νοσοκομείο. Πως ορίστηκε κάποιος τέτοιος αντιπρόσωπος ήταν κάτι που κανείς δεν ξέρει. Κανένας δεν γνωρίζει τι απέγινε ο Γαβρίλος μόλις τελείωσαν οι καταλήψεις που όπως έλεγε ο ίδιος είχαν στεφθεί με επιτυχία. Ποια επιτυχία;

Οι καταλήψεις κράτησαν τόσο πολύ για δυο λόγους: Πρώτον ο Σημίτης και η παρέα του ήθελαν να σταυρώσουν τον Αρσένη οπότε άφησαν το κίνημα να εκτιναχθεί τόσο ψηλά. Δεύτερον πίσω από τις καταλήψεις βρισκόταν το ΚKE το οποίο έγραφε σαν τρελό μέλη εκείνη την περίοδο. Ήταν ίσως μια από τις μεγαλύτερες εισπράξεις που είχε ποτέ το ΚKE σε κίνημα. Στο σχολείο μου μόνο μετά τις καταλήψεις οι κνίτες είχαν αυξηθεί από πέντε σε είκοσι.

Μετά από λίγο καιρό όταν το ΚΚΕ είδε ότι δεν μπορούσε να ρουφήξει άλλο άφησε το κίνημα να ξεφουσκώσει. Έτσι μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα οι περισσότερες καταλήψεις έληξαν, αφήνοντας το καινούργιο εκπαιδευτικό σύστημα να κάνει την δουλειά του. Κάπου εκεί οι καταλήψεις σχολείων έγιναν γραφικές και για αρκετά χρόνια τα περισσότερα σχολεία δεν έκαναν ποτέ κατάληψη.

Αφήνω το πιο θλιβερό από όλα τελευταίο, τον φοιτητικό συνδικαλισμό.

Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω ο φοιτητικός συνδικαλισμός είχε πολλές επιτυχίες. Ίσως γιατί σε αυτήν την κοινωνία περιμένουμε από τους φοιτητές να κάνουν την αλλαγή και να αγωνιστούν λίγο και για εμάς.

Ο φοιτητικός συνδικαλισμός στο μυαλό των περισσοτέρων είναι ταυτόσημος με μπάχαλους να σπάνε παγκάκια και φοιτητοπατέρες να τα κάνουν πλακάκια με τους καθηγητές. Αυτό δυστυχώς είναι η εικόνα που επίτηδες περνάει προς τα έξω από τα ΜΜΕ και από αρκετούς φοιτητές.

Ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια ήταν πολύ σημαντικός το παρελθόν και λειτουργούσε σαν πυξίδα για την κοινωνία. Οι φοιτητές ήταν το πιο ενεργό πολιτικά κομμάτι της και οι διεκδικήσεις τους αρκετές φορές δεν εστιάζονταν μόνο στα θέματα των σχολών τους. Αυτή η δύναμη δόθηκε στους φοιτητές επί ΠΑΣΟΚάρας, ίσως κάποιο από τα λίγα καλά που έκανε για τα πανεπιστήμια.
Η ΠΑΣΟΚάρα βέβαια δεν γνώριζε εκείνη την χρονική περίοδο ότι άνοιγε το κουτί της Πανδώρας κάτι που κατάλαβε αρκετά αργότερα.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα ΑΕΙ/ΤΕΙ δέχονται δριμύ επίθεση από το κράτος με ποικίλους τρόπους. Πρώτα με μείωση των χρημάτων στην παιδεία και ύστερα με νομοσχέδια που καταργούν

την συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης. Χρειάστηκαν κοντά τριάντα χρόνια για να διορθωθεί η “πατάτα” του ΠΑΣΟΚ που έδωσε στους φοιτητές αυτές τις ελευθερίες. Τώρα το “λάθος” έχει διορθωθεί.

Υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν τα κόμματα μέσα στα πανεπιστήμια και ότι οι παρατάξεις ουσιαστικά είναι δάκτυλοι κομμάτων στα πανεπιστήμια. Εν μέρει αυτό ισχύει αλλά όπως έχω πει η Δημοκρατία έχει την γεύση που της δίνεις (σορρυ Coca Cola). Ήταν πάντα στο χέρι των φοιτητών να εμποδίσουν τους κομματικούς μηχανισμούς να εισέλθουν στα πανεπιστήμια αλλά ελάχιστοι έκαναν κάτι. Συνήθως τους αρκούσε η κριτική απο το τρίτο έδρανο και η αποχή τους απο τις εκλογές.

Το πιο εύκολο τελικά είναι να τα ρίχνουμε στις παρατάξεις που υπάρχουν στα πανεπιστήμια. Απο την μία οι αριστεριστές που με νοσταλγία έβλεπαν το “έπος” του πολυτεχνείου και καλούσαν κόσμο σε μαζικές διαμαρτυρίες για ψύλλου πήδημα,αναλώνοντας τον κόσμο σε κυνήγι ανεμόμυλων. Απο την άλλη παρατάξεις όπως η ΔΑΠ που κρατούσαν τον κόσμο αποχαυνωμένο σε ενα κιτς σπήλαιο του Πλάτωνα διακοσμημένο με φαλλοκρατικές αφίσες και φτηνά ποτά. Κάπου στην διαδρομή οι φοιτητές επέλεξαν το δεύτερο και οι ανώτατες σχολές έχουν πάρει την κατιούσα.



“Η δημοκρατία είναι ενα φριχτό σύστημα αλλά είναι καλύτερο απο όλα τα υπόλοιπα” είχε πει ο Τσώρτσιλ. Ίσως το ένα και μοναδικό καλό της δημοκρατίας είναι οτι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του. Αντίθετα με όλα τα υπόλοιπα πολιτεύματα η δημοκρατία έχει την μοναδική ικανότητα να παραμορφώνεται. Αυτό συμβαίνει οταν η πλειοψηφία είναι ο μόνος γνώμονας για την λήψη αποφάσεων και οχι η λογική.

                                                                                                                -Τάδε, έφη

SHARE SHARE SHARE

G L Laurentis

I love creative writing. I start a story without any planning and end it when i feel its time to move to another story. You can say I improvise almost everything. Well when I say everything I mean everything. Life is all about small or big incidents that move you forth or back. So without further ado, welcome and enjoy your stay!