Όντας πολύ μεγάλος λάτρης της ιστορίας απο σχολική ηλικία, μου έκανε εντύπωση η προχειρότητα και η τσαπατσουλιά με την οποία διδασκόταν το μάθημα της ιστορίας. Ιδιαίτερα η ιστορία τρίτης λυκείου δεν βοηθούσε κανένα μαθητή να μάθει οτιδήποτε για την ιστορία του Ελληνικού κράτους. Περίπου το μισό χρόνο διδασκόσουν για την επανάσταση του 21 (και αυτή πάρα πολύ λάθος) και τον υπόλοιπο μισό κάλπαζες μέχρι το 1974 προσπερνώντας τον εμφύλιο και κάνοντας μια πολύ μικρή στάση στην Χούντα. Το νεοελληνικό κράτος θέλει να ξέρεις τόση ιστορία ώστε να μπορείς να κουνάς χαρούμενος τα ελληνικά σημαιάκια σε κάθε εθνική εορτή. Δεν ξέρεις τι ακριβώς γιορτάζεις τότε αλλά γιορτάζεις κάτι για την Ελλάδα.
Η Ιστορία(κωμικοτραγική) της Νεότερης Ελλάδος 1830-1974 είναι ίσως το αρτιότερο ελληνικό βιβλίο που πραγματεύεται την νεότερη ιστορία του Ελληνικού κράτους. Εκεί έξω κυκλοφορούν πολλά ακόμα βιβλία τα οποία όμως είτε είναι τελείως αναληθή είτε εσκεμμένα αποκρύπτουν ορισμένα στοιχεία. Για παράδειγμα, ελάχιστοι αναφέρονται στην μαύρη εποχή του Εμφυλίου.Προφανώς εσκεμμένα διότι "θέλουν να ξεχαστεί" λες και δεν είναι ιστορία του κράτους μας ο Εμφύλιος. Ακόμα λιγότερα αναλύουν την περίοδο μεταξύ απελευθέρωσης (;) και Χούντας.
Το "Ιστορία (κωμικοτραγική) της Νεότερης Ελλάδος είναι καλογραμμένο και πολύ αναλυτικό. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν περιγράφει μόνο τα γεγονότα αλλά και την γενικότερη πολιτική/κοινωνική κατάσταση της εποχής. Πως μπορείς για παράδειγμα να καταλάβει το περίφημο "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Τρικούπη εαν δεν ξέρεις τα τερατώδη έξοδα του παλατιού;Πως να καταλάβεις οτι η Χούντα του 1967 δεν ήταν "στιγμιαία" χωρίς να ξέρεις το παρασκήνιο που παιζόταν απο πίσω;
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είναι αισχρά αντικειμενικός."Λέει τα σύκα σύκα και τους προδότες,προδότες",διότι στην Ελλάδα θέλουμε να θυμόμαστε μόνο τους ήρωες που κοσμούν τα νεκροταφεία μας ενώ οι προδότες έκαναν ζωή χαρισάμενη. Αν και μαρξιστής,ο Βασίλης Ραφαηλίδης αντιμετωπίζει όλο το πολιτικό φάσμα με τον ίδιο τρόπο και δεν χαρίζεται πουθενά.
Ακόμα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα σχολικά βιβλία ιστορίας τα οποία μετά το πέρας της σχολικής σταδιοδρομίας πετάγονται στην αποθήκη για να σαπίσουν, το "Ιστορία (κωμικοτραγική) της Νεότερης Ελλάδος είναι ενα εργαλείο. Είναι ενα βιβλίο που και αργότερα στην ζωή σου θα το ανοίξεις και θα το διαβάσεις για να επεξεργαστείς σημερινά γεγονότα.
Σίγουρα θα υπάρξουν τεράστιες αντιδράσεις. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Βασίλης Ραφαηλίδης είναι ωμή και δεν σέβεται μικροαστικές προκαταλήψεις .Αυτό το πρόβλημα μπορεί να ξεπεραστεί με μια "λογοκρισία" όπου το "μαλάκας" θα αντικατασταθεί απο το "βλάκας". Επίσης ο Βασίλης Ραφαηλίδης είναι άθεος και συχνά εκτοξεύει καρφιά προς την ορθόδοξη εκκλησία (οχι όμως ως προς τον Θεό), τα οποία σίγουρα θα δημιουργήσουν αντιδράσεις στους πολύ θρησκόληπτους που φοβούνται οτι εαν διαβάσουν το βιβλίο θα τους ρίξει ο Θεός ενα μενίρ κατακέφαλα.
Αυτό που θα ενοχλήσει σίγουρα όμως είναι οτι ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά το πως ξεκίνησε ο εμφύλιος,δεν ξεχνά τα σκάνδαλα της εποχής του Καραμανλή, δεν ξεχνά το πως γύρισε η Χούντα,δεν ξεχνά τους διωγμούς,δεν ξεχνά τα τραγικά λάθη του ΚΚΕ και της αριστεράς γενικότερα. Σε μια χώρα όπου ο Ράμφος ισχυρίζεται οτι η Χούντα παρέδωσε μηδενικό χρέος, η Μαρία Ρεπούση ισχυρίζεται οτι λόγω συνωστισμού στο λιμάνι σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι στην Μικρασιατική καταστροφή και η θεωρία των δυο άκρων καλά κρατεί, ο Βασίλης Ραφαηλίδης μας θυμίζει όσα θέλουν ορισμένοι να ξεχάσουν.
Ορισμένοι θα κατηγορήσουν το βιβλίο αυτό ως "ανθελληνικό" και ως "μαρξιστική προπαγάνδα". Οχι λοιπόν κύριοι δεν είναι τίποτα απο τα δυο.
Διότι δεν είναι ανθελληνικό να μαθαίνεις και τα κακά της χώρας σου. Ανθελληνικό είναι να αποκρύπτεις την αλήθεια για να πλάσεις μια Ελλάδα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου.
Οχι δεν είναι μαρξιστική προπαγάνδα όταν αναφέρεις την πολιτική πορεία της Ελλάδας απο τα χρόνια της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους (μακάρι όλοι εσείς που θα αντιδράσετε με μια ενδεχόμενη προώθηση αυτού του βιβλίου να το διαβάζατε πρώτα και να δείτε πόσο όμορφα "κοσμεί" το ΚΚΕ ο Ραφαηλίδης.) Σε αντίθεση όμως με διάφορους πατριδοκάπηλους που αποκρύπτουν τα πραγματικά τους κίνητρα,ο Βασίλης Ραφαηλίδης τοποθετείται ξεκάθαρα,χωρίς περιστροφές.
Θεωρώ απαραίτητο ένας άνθρωπος 18 χρονών που θα ψηφίσει για το μέλλον της χώρας του να γνωρίζει και το παρελθόν της όπως και εαν είναι. Κλείνοντας,παραθέτω το κείμενο απο το οπισθόφυλλο του βιβλίου,γραμμένο απο τον ίδιο τον Β.Ραφαηλίδη.
Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία ενός τόπου δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα. Άλλωστε, σε μια διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, αν δεν υπήρχε άρνηση δεν θα υπήρχε ούτε κατάφαση.
Τούτη η συνοπτική ιστορία της Ελλάδας από το 1930 μέχρι το 1974, που γράφτηκε για να είναι κατ’ αρχήν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, επιμένει περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα της ιστορίας μας. Δίνει δηλαδή μεγαλύτερη σημασία στους προδότες, τους δωσίλογους όλων των περιόδων και τους πατριδοκάπηλους που δεν έλειψαν ποτέ, παρά σ’ αυτούς που νοιάστηκαν ειλικρινά για τούτον τον δύσμοιρο τόπο, που συνεχίζει να υποφέρει από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας.
Οι ρήτορες των δύο εθνικών επετείων, που είναι δύο ίσως γιατί μια δεν φτάνει για να καταλάβουμε πως είμαστε Έλληνες, δε θα βρουν τίποτα χρήσιμο για αυτούς σε αυτό το βιβλίο. Οι δάσκαλοι όμως θα μπορούσαν κάλλιστα να το χρησιμοποιήσουν σα βοήθημα αλλά και σαν συμπλήρωμα στις επισήμως λογοκριμένες σχολικές ιστορίες, που στοχεύουν μάλλον στην αποβλάκωση, παρά στην εγρήγορση των Ελληνοπαίδων, που όντας βουτηγμένα από τρυφεράς ηλικίας στο θεσμοθετημένο ιστορικό ψέμα θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς να γίνουν κάποτε υπεύθυνοι και έντιμοι πολίτες ενός κράτους γεμάτου απατεώνες.
Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα, σύκα και τους προδότες, προδότες όχι εθνικούς ήρωες. Θα μπορούσε να έχει τίτλο «Αρνητική Ιστορία της Νέας Ελλάδας», αν η άρνηση δεν ήταν αναγκαία για την κατάφαση. Συνεπώς αυτό το βιβλίο στοχεύει στην κατάφαση μέσα από την άρνηση, κατά την προτροπή του Τέοντορ Αντόρνο.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου