Υπάρχει η ιδέα πλέον σε αρκετούς ψευτοκεντρώους να “καταδικάζουν την βία απο όπου και εαν προέρχεται” και να μιλούν για ακροαριστερή βία και ακροδεξιά βία βάζοντας την στο ίδιο καζάνι.Τελείως έτσι ακαθόριστα αποφάσισα να συνδέσω ενα αριστούργημα με μια τελείως απαίσια ταινία και να κάνω τις λογικές και αναμενόμενες συγκρίσεις. Το αριστούργημα ειναι το Rambo 4 και το τερατούργημα ειναι “Amelie”.
Ας πρώτα κοιτάξουμε τους χαρακτήρες:
RAMBO : Υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι σε αυτό το σύμπαν (και αυτοί είναι χιπστεράδες) που να μην γνωρίζουν τον John Rambo. Ο John Rambo είναι ένας στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων,μισός Γερμανός μισός Ινδιάνος(ορίστε και το αντιρατσιστικό). Ο Rambo πάσχει απο post traumatic stress λόγω των πολέμων που έχει βρεθεί και συνεπώς ανά περιόδους σαλτάρει. Εκτός άπω τις εξαιρετικές του πολεμικές και πνευματικές ικανότητες, ο John Rambo είναι ένα ηθικό στοιχείο μέσα σε ένα ανήθικο κόσμο. Ο ίδιος παρόλο που είναι στρατιώτης που αγωνίστηκε για τις ΗΠΑ,γνωρίζει τα εγκλήματα τα οποία τον έστειλαν να διαπράξει και βιώνει καθημερινώς τις τύψεις του για αυτά. Γνωρίζοντας ότι είναι ανίκανος να προσαρμοστεί σε μια κοινωνία που τον χλευάζει, επιδιώκει την μάχη με την ελπίδα οτι θα σκοτωθεί κάποια στιγμή εκεί. Δεν έχει φίλους, είναι μόνος του μέσα σε ένα κόσμο που προχωρά. Ο Rambo είναι μια κραυγή μοναξιάς.
Amelie Poulain: Η Αμελι απο την άλλη πλευρά είναι πιο πεζή και απο πεζοδρόμιο. Μια κοπέλα με daddy issues με μια μητέρα που πέθανε σε μικρή ηλικία. Η Αμελί για να ανταπεξέλθει τον χαμό της μητέρας της άρχισε να αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φαντασία. Οκέι μέχρι εδώ τίποτα το περίεργο. Γύρω στα 23 της η Αμελι συνεχίζει να είναι αιθεροβάμων, να φαντασιώνεται ασταμάτητα και δουλεύει σαν σερβιτόρα. Οι αντιδράσεις της Αμελι δείχνουν οτι πάσχει από κάποια σοβαρή ψυχολογική διαταραχή (πιθανόν παράνοια) και έχει φτάσει στο σημείο να ακούει σχεδόν φωνές. Αντίθετα με τον John Rambo που παλεύει με εφιάλτες τους οποίους έζησε, η Αμελι κλεισμένη μέσα στην μικροκοινωνία των τριών δρόμων της στην Μονμάρτη ,δημιουργεί εφιάλτες και φοβίες απλα για να γεμίζει τον χρόνο της. Τίποτα λυρικό τίποτα επικό.Ο δημιουργός της Αμελί άνοιξε ενα βιβλίο ψυχιατρικών νόσων, κατέγραψε αυτές με τα πιο εντυπωσιακά ονόματα και έφτιαξε ενα χαρακτήρα που θα δημιουργούσε θύελλες δυστυχίας όπου και εαν περνούσε.
Σκηνοθεσία/Μουσική
RAMBO 4: Η σκηνοθεσία του Rambo 4 είναι πλούσια, με πλήρη χρήση των τελευταίων εφέ στον διαμελισμό πτωμάτων. Η ατμόσφαιρα είναι μουντή,παρουσιάζοντας εξαίρετα το πολεμικό άγχος το οποιο βιώνουν οι πρωταγωνιστές στην ταινία. Οι εικόνες των κατεστραμμένων χωριών, των νεκρών ανθρώπων είναι σκληρές, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στο αντιπολεμικό μήνυμα της ταινίας. Η μουσική είναι επική, με πολλές εντάσεις στις στιγμές δράσης μια νότα λυρισμού δένοντας εξαίρετα με την ταινία
Amelie Poulain:Η σκηνοθεσία στην Αμελί διακατέχεται απο ενα μπαου χαους μπαροκ σουρεαλισμό όπου το όλη η Μονμάρτη είναι φτιαγμένη τα πρότυπα της πρωταγωνίστριας. Ολόκληρος ο κόσμος νομίζει κανένας οτι ζωντανεύει μόνο οταν η Αμελί περνάει απο εκεί,πέφτοντας ξανά στην ανυπαρξία μόλις η Αμελί κλείσει την πόρτα του σπιτιού της. Η μουσική χαρακτηρίζεται απο τρίωρα παιξίματα ακορντεόν, λες και ζούμε στην Γαλλία του 42 και ο ακορντενίστας είναι τσιλιαδόρος των Ναζι. Μετά απο τρείς ώρες αλλεπάλληλου αρκοντεόν αρχίζεις κάπου να συμπαθείς τον Ναζι που σκότωσε τον ακορντενίστα στο ομώνυμο τραγούδι του Λοϊζου.
Σενάριο:
Rambο 4 : Το σενάριο του John Rambo εστιάζει κυρίως στην ψυχολογία και τις αλλαγές των ανθρώπων κατα την διάρκεια του πολέμου. Ο ίδιος ο John Rambo, στην αρχή επιλέγει να μην επιστρέψει στην ενεργό δράση πράγμα που εντείνει την αγωνία του τηλεθεατή. Οταν η πλοκή συνεχίσει ο John Rambo σε ενα εξαίρετο μονόλογο δυο λεπτών,κάνει μια αυτοκριτική του ανθρώπινου είδους και της φρίκης της οποία είμαστε συνηθισμένοι πλέον να παρακολουθούμε. Έντονες σκηνές γεμάτες συγκίνηση και το σενάριο δεν κουράζει,την στιγμή που ο μονόλογος του Rambo κρατά 2 λεπτά. Οι διάλογοι των χαρακτήρων είναι επίσης μεστοί και λακωνικοί, κρατώντας μια ρεαλιστικότητα οτι σε καταστάσεις ακραίου άγχους δεν φιλοσοφείς.
Amelie Poulen: Υποτίθεται οτι η πλοκή ξεκινάει την στιγμή που η Αμελι σοκάρετε με τον θάνατο της Νταϊάνα. Σε όλη την ταινία η Αμελι αναζητά ενα τύπο που τελικά θα γίνει γκόμενος της ενω παράλληλα βοηθάει τους διάφορους ηλίθιους που μαστίζουν την γειτονιά της. THE END. Οι εσωτερικοί διάλογοι της Αμελί,θυμίζουν ατάκες απο την σειρά “Το Ρετιρέ” του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου μετά απο κάθε εσωτερικό μονόλογο η Αμελί θυμάται ενα κόμπλεξ και το φέρνει στην επιφάνεια. Η προσπάθεια απλή αναζήτησης ενός ατόμου κουράζει ασύλληπτα σε σημείο που ο θεατής να πάρει ένα αεροπλάνο για Παρίσι και να χτυπήσει την Αμελι μέχρι θανάτου με το ακορντεόν που ακούγεται. Οι διάλογοι της Αμελι με τους υπόλοιπους χαρακτήρες είναι βαρετοί,γεμάτοι παρεξηγήσεις και μοιάζει σαν άθλος να μπορέσεις να πάρεις ψωμί απο το φούρνο χωρίς να σου αναλύσει την σεξουαλική ζωή του σκύλου του ο φούρναρης.
Ηθοποιοί/ερμηνείες:
Rambo 4: Εξασκημένος στον ρόλο του Rambo ο Sylvester Stalone πρωταγωνιστεί και σε αυτό το Rambo και με χαρακτηριστική άνεση να παρουσιάζει την πολυπλοκότητα του John Rambo. Μεγάλος σε ηλικία πλέον ο Stalone, ενσαρκώνει τον γερασμένο μαχητή που πολεμά καθημερινώς με τις σκέψεις του και τις αναμνήσεις του. Ακόμα όμως και σε αυτήν την ηλικία ο Sylverster Stalone μπορεί και συναρπάζει με την σπιρτάδα του πνεύματός του και την σωματική του ικανότητα. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, αγνοώντας την φρίκη του πολέμου προσγειώνονται ανώμαλα στην πρώτη επαφή με τον αντίπαλο.Μια εξαίρετη τακτική του σεναριογράφου για να ξεγυμνώνει τους ανθρώπους απο τις ψευδαισθήσεις που εχουν για τον κόσμο και να τους δείχνει ωμα την πραγματικότητα, την οποία ο John Rambo γνωρίζει εκ των προτέρων.
Amelie Poulen:Την Αμελι υποδύεται μια άγνωστη ηθοποιός η Οντρέ Τοτού, που πριν εμφανιζόταν μόνο σε κατι γαλλικά b movies εσωτερικής κατανάλωσης όπου ο Δράκουλας των Εξαρχείων μπροστά τους σαρώνει όσκαρ. Η Τοτού με το μάτι που γυαλίζει και το καρεδάκι δένει σφιχτά με τον κομπλεξικο χαρακτήρας της Αμελί,δημιουργώντας την εντύπωση οτι ισως ο σεναριογράφος παρατήρησε την Τοτού (το άλλο με τον Τοτου το ξερετε;) και έφτιαξε ενα χαρακτήρα για τα μέτρα της (τα οποία ειναι λιιιιιγο χαμηλά).Οι υπόλοιποι χαρακτήρες στην Αμελί είναι ανούσιοι τύποι που ζουν την ζωή τους μέσα στην μποεμ παράνοια της Μονμάρτης,επιχειρώντας να βγάλουν την ημέρα χωρίς να τινάξουν τα μυαλά τους στον αέρα,όσο και εαν κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε αισθήματα χαράς στους τηλεθεατές. Ίσως εαν η Αμελι ηταν μια ταινία που κρατούσε είκοσι χρόνια, θα μιλούσαμε για εξέλιξη χαρακτήρων.
Τελικά συμπεράσματα
Rambo 4: To Rambo 4 ειναι μια ταινία που κάθε φίλος της δράσης/δράματος/σφιχτού σεναρίου πρέπει να δει. Είναι μια απο τις ταινίες που ύστερα θα καθίσεις να συζητήσεις με τους φίλους σου ξεκινώντας συζητήσεις ξεκινώντας απο τις οικονομικές επιπτώσεις του πολέμου στον άμαχο πληθυσμό,συνεχίζοντας με τον Πωλ Ποτ και κλείνοντας για το άμεσο μέλλον της Ελλάδας. Αφου τελειώσει η ταινία,μπορείς άνετα για πας ενα κρασί ή να αποφασίσεις με την παρέα σου να δείτε τα παλαιότερα rambo ή να το γυρίσετε στην σειρά terminator.
Amelie Poulen: Έχω περάσει πιο ευχάριστα βλέποντας τον Πορτοσάλτε να κράζει το Συριζα τσιρίζοντας μανιασμένα παρά βλέποντας την Αμελί. Η Αμελί είναι η “ανάσταση του γαλλικού κινηματογράφου” όπως ο Βενιζέλος “η ανάσταση του ΠΑΣΟΚ”. Οι μόνοι που μπορούν να δουν παραπάνω απο μια φορά (η πρώτη φορά ειναι κατά λάθος το παραδέχομαι) είναι είτε άντρες που προσπαθούν να το παίξουν ΟΦΗ κουλτούρα σεπουλτούρα ή γυναίκες που κατέχουν ένα παρόμοιο ψυχικό κόσμο με την Αμελί. Ενώ ο Rambo δεν παρουσίασε μιμητές στην πραγματική ζωή (όπως είναι λογικό εξάλλου)μμια τεράστια στρατιά απο μποεμ,(μύρισα αριστερά και ήρθα),γαλλοπυροβολημένες, Μουζουρακιστικές,ομφαλοσκοπικές και έτοιμες να υγρανθούν απο τον πρώτο βλακώδιο τύπο που κρατά το κόκκινο βιβλιο του Μαο,τραγόμουσο και φορά κασκόλ,κοκέτες. Ενίοτε οι τύποι και οι τύπισες που βλέπουν Αμελί ψηφίζουν Καμίνη και πηγαίνουν σε δράσεις των Ατενίστας.