Η παραπάνω φωτογραφία θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την πολύ γνωστή φωτογραφία "Η στιγμή του Θανάτου". Η Shaima χτυπημένη απο σφαίρες στέκεται όρθια λιγο πριν καταρρεύσει. Ο φίλος της στην φωτογραφία,συνελήφθη λιγο αργότερα και η Shaima πέθανε αβοήθητη στο πεζοδρόμιο. Η Shaima έγινε είδωλο μιας ποδοπατημένης επανάστασης.
Μερικοί αισθάνονται αμήχανα οταν βλέπουν τέτοιες εικόνες σε "ανεπτυγμένα" κράτη. Η Αίγυπτος δεν είναι μια χαρακτηριστικά μουσουλμανική χώρα. Κοσμική,με ένα τεράστιο πολιτισμό και πολλές ευρωπαϊκές νότες,για πολλά χρόνια την θεωρούσαν ως μουσουλμανική χώρα πρότυπο. Ο μέσος #jesuis___ κοιτάει αμήχανα την εικόνα της Shaima βλέποντας μια γυναίκα χωρίς τσαντόρ, με ευρωπαϊκό στυλ να δολοφονείται οχι απο Τζιχαδιστές αλλά απο ένα κράτος το οποίο προορίζεται να λειτουργήσει με δυτικά πρότυπα.
Η τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo δημιούργησε κύματα αγανάκτησης σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο αλλά η δολοφονία της Shaima πέρασε λιγο στα ψιλά και δεν συζητήθηκε. Η δολοφονία της Shaima είναι καθαρά τρομοκρατική διότι έχει ακριβώς τον ίδιο σκοπό: Θέλει να δημιουργήσει τρόμο και να τσακίσει οποιαδήποτε αντίσταση.
Έχουμε εστιάσει τόσο πολυ στην ξενόφερτη τρομοκρατία που ξεχνάμε την εγχώρια. Που είναι πιο ύπουλη και πιο αποτελεσματική. Ο τρόπος με τον οποίο το κράτος εκτελεί είναι τόσο άρτια δομημένος που το εκάστοτε καθεστώς απομακρύνει πιόνια απο την σκακιέρα σε μια στιγμή.
Η Shaima δεν ήταν κομμουνίστρια (απο όσο εχω διαβάσει τουλάχιστον) ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να αλλάξει την Αίγυπτο. Διαδήλωσε ειρηνικά για τους νεκρούς της πλατείας για θύματα της Πλατείας Ταχίρ.
Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα απο ήρωες όπως η Shaima και ο Μπελογιάννης. Για να σας διευκολύνω τον συσχετισμό και οι δυο τους ήταν θύματα κρατικής τρομοκρατίας. Στην περίπτωση της Shaima δολοφονήθηκε κατά την διάρκεια μιας πορείας, στην περίπτωση του Μπελογιάννη καταδικάστηκε σε θάνατο. Η κοινή τους συνισταμένη είναι οτι ήταν και οι δυο άνθρωποι πρωτοπόροι και ήθελαν να αλλάξουν την κοινωνία στην οποία ζούνε.
Το #jesuis___ θα καταλήξει να είναι μια ανόητη ταύτιση,χωρίς ουσία,στην οποία ο καθείς θα δηλώνει μια "συμπαράσταση" χωρίς να καταλαβαίνει ποιος πραγματικά είναι ο ένοχος (Η κακιά η ώρα θα αρχίσουν να αναμασούν μερικοί.). Στο τέλος θα δοξάζουμε τους πεσόντες αλλά δεν θα αλλάξουμε τον μηχανισμό που στέλνει ανθρώπους στον άλλο κόσμο.
Θυμάμαι τι είχε απαντήσει η Αλέκα Παπαρήγα σε εναν Νεο Δημοκράτη που της έλεγε οτι τιμά τους κομμουνιστές.
"Τους νεκρούς κομμουνιστές τους τιμάτε, με τους ζωντανούς έχετε πρόβλημα."
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου