Τέτοια εποχή πριν τέσσερα χρόνια βιώναμε το κίνημα των πλατειών γνωστό και ως αγανακτισμένοι. Ο ΓΑΠ ήταν ακόμα στην εξουσία, το μνημόνιο είχε αρχίσει να εφαρμόζεται και είχαν προηγηθεί πολλές πορείες και διαδηλώσεις.
Οι "αγανακτισμένοι" εμφανίστηκαν μετά απο μηνύματα των Ισπανών που έλεγαν "Έλληνες γιατί κάθεστε;". Όπως λέμε τις ταινίες του Χόλιγουντ αμερικανιές, οι αγανακτισμένοι ήταν Ισπανιές. Ενώ η Ισπανία είχε να παρουσιάσει ένα εξαίρετο αναρχοκομμουνιστικό κίνημα στον εμφύλιο της, εναν Ντουρρούτι ρε παιδί μου, οι "αγανακτισμένοι" ήταν κάτι παρέες στις πλατείες της Ισπανίας όπου έπιναν μπαφίδια 24/7,κρατούσαν κιθάρες και έπιναν μπύρες, περιμένοντας να πέσει το σύστημα.
Η επιτυχία των Πλατειών φάνηκε μετά απο ένα χρόνο όπου οι "αγανακτισμένοι" ψήφισαν κανονικότατα Νεα Δημοκρατία και για τα επόμενα δυο χρόνια είδαμε με λαϊκη συναίνεση να ξυλώνεται το κράτος, να σκοτώνουν μετανάστες,να μαχαιρώνουν τον Φύσσα και άλλα τέτοια ωραία "δημοκρατικά".
Απο την πρώτη σχεδόν στιγμή αριστεροί και αναρχικοί προσπάθησαν να δώσουν σε αυτόν τον ετερόκλητο όχλο μια πολιτική κατεύθυνση. Ορισμένοι έκαναν βαρύγδουπες μαρξιστικές αναλύσεις,άλλοι θυμήθηκαν τον Κροπότκιν και κάπου στην πορεία εμφανίστηκαν οι ελληνικές σημαίες. Μπορεί αρχικά να φάνηκε απλά γραφικό αλλά αυτή η πολυ συγκεκριμένη γραφικότητα έβαλε ακόμα ένα παίκτη στο παιχνίδι, την Χρυσή Αυγή.
Θα ήταν παράλογο να κατηγορήσεις για ανικανότητα αριστερούς και αναρχικούς που δεν μπόρεσαν να δώσουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση στο κίνημα αυτό.
Πρώτον, ήταν αδύνατο μεσα σε αυτήν την οχλαγωγία να μπορέσεις να δημιουργήσεις ενα σταθερό πλαίσιο συζήτησης. Υπήρξαν άτομα τα οποία προσπάθησαν με πολύ κόπο να υποδείξουν τα προβλήματα αυτής της κινητοποίησης, το πως έπρεπε να δράσουν και ποιο ειναι το πραγματικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Άτομα τα οποία δεν ανέβηκαν στο βήμα για να κάνουν το κομμάτι τους αλλά γιατί ρομαντικά πίστεψαν στους διαδηλωτές. Ωστόσο ακριβώς επειδή ο κάθε ένας μπορούσε να ανέβει στο βήμα και να πει το ποιηματάκι του, κάθε προσπάθεια των παραπάνω ατόμων έπεφτε στο κενό όταν ο επόμενος φώναζε "να πεθάνουν οι πολιτικοί" ή μιλούσε για αρχαιοελληνικά μεγαλεία κ.ο.κ. Έτσι η κατάσταση έφτανε πάλι στο μηδέν και οποιοδήποτε πολιτικό επιχείρημα χανόταν σε αυτήν την ετερόκλητη λαοθάλασσα.
Δεύτερον δεν υπήρχε καμία συγκρουσιακή φιλοσοφία την στιγμή που οι μισοί ήθελαν να προσφέρουν και ενα τριαντάφυλλο στους ματάδες που είχαν φλομώσει στο δακρυγόνο και στη ξυλοθεραπεία στους διαδηλωτές. Επειδή οι περισσότεροι απο τους αγανακτισμένους δεν είχαν κατέβει στο δρόμο παρα μόνο για να πάρουν το αμάξι τους, θεωρούσαν κάπως φυσιολογικό οι ματάδες να γίνουν αδέλφια τους. Νομίζω γέλασα μέσα μου οταν είδα ενα χίπη τύπο να πλησιάζει τους παραταγμένους για μάχη ματάδες και να τους προσφέρει ενα ψήφισμα.Ως απάντηση έλαβε μια φυσουνιά που πρέπει να εξαϋλωσε οποιαδήποτε Γκαντική πολιτική συνείδηση. Όχι πως θα έπρεπε ασύστολα να συγκρούεσαι με τα ΜΑΤ, αλλά οταν δεν καταλαβαίνεις οτι η καταστολή δεν εξανεμίζεται έτσι απλά τότε είσαι λιγο τρόμπας. Μάλλον δεν θα θυμάσαι οτι κανα εξάμηνο πιο πριν οι ματάδες είχαν φυσουνιάσει τον Γλέζο και τρία χρόνια πριν ο Κορκονέας σκότωσε τον Γρηγορόπουλο.
Τρίτον, η αμεσοδημοκρατία των πλατειών ήταν εντελώς κούφια. Είναι εντελώς απίθανο να λειτουργήσεις αμεσοδημοκρατικά σε κόσμο που ούτε απο απλη δημοκρατία διαλόγου δεν ξέρει. Τα ψηφίσματα τα οποία περνούσαν είχαν ελάχιστη εως καθόλου ισχύ αφού οι περισσότεροι απλά σήκωναν το χέρι τους χωρίς να ξέρουν καν τι ειναι αυτό που ψήφιζαν,πόσο μάλλον να το στήριζαν.
Οι Αγανακτισμένοι κρυφά μέσα τους προσεύχονταν για ενα μεσσία πολιτικό και είχαν ακόμα πίστη στο συγκεκριμένο πολιτειακό σύστημα.
Οι μόνοι που εκμεταλλεύτηκαν άριστα τους αγανακτισμένους ήταν οι Χρυσαυγίτες. Εκεί που οι αριστεροί/αναρχικοί μιλούσαν με πολιτικά επιχειρήματα, οι Χρυσαυγίτες (που τότε ήταν απλά προβληματισμένοι πατριώτες) μιλούσαν με συναίσθημα. Στο "Δεν είναι το μνημόνιο και η κυβέρνηση το μόνο πρόβλημα αλλά το σύστημα."οι Χρυσαυγίτες ψιθύριζαν "Αχ που στείλανε την ένδοξη Ελλάδα μας, να είναι δέσμια των ξένων και έρμαιο των λαθρομεταναστών." Εκεί που αποτυγχάνει ο μαρξισμός, κερδίζει ο φασισμός. Είναι επίσης εντελώς βλακώδες να ισχυρίζεται κάποιος οτι ο ΣΥΡΙΖΑ και η λοιπή αριστερά καθοδήγησε τους αγανακτισμένους. Οι αγανακτισμένοι κινήθηκαν εντός της πλατείας και εντός της ηλίθιας κεντρώας ιδεολογία που είχαν.
Γελιούνται βέβαια αυτοί που πιστεύουν οτι με τους αγανακτισμένους έκλεισε το κεφάλαιο του λαού στον δρόμο. Την εποχή των αγανακτισμένων, οι περισσότεροι χάχες νόμιζαν οτι το μνημόνιο ήταν απλή έξτρα φορολογία οπότε η αντίδραση τους ήταν περίπου πλατωνική. Δεν τους ενδιέφερε να αλλάξουν το σύστημα,δεν τους ενδιέφερε να αυτοργανωθούν, ήθελαν απλά να είναι στην πλατεία.Αυτό δεν είναι κίνημα, είναι χιπισμός.
Ωστόσο η κατάσταση έχει χειροτερέψει τρομακτικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Απουσία υπολογίσιμων δυνάμεων που σαν βαλβίδες ασφαλείας θα εκτόνωναν την πίεση, δεν μου φαίνεται καθόλου απίθανο να έχουμε μια πολύ πιο ακραία μορφή αγανακτισμένων απαλλαγμένη απο ειρηνικές/χιπικες ιδεολογίες. Όχι πως ο λαός έχει αποκτήσει "ταξική συνείδηση" αλλά η οργή συσσωρεύεται με καλπάζοντα ρυθμό. Αν τώρα ο κόσμος κατέβει μαζικά στον δρόμο δεν θα είναι για να "καει το μπουρδέλο η βουλή". Πλέον δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, απο την στιγμή που το μέλλον είναι τουλάχιστον δυσοίωνο για την πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας,αν οχι φρικτό.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου