Οι πρώτοι ονομάζονταν ναροντνικοί (παλαιότεροι των εργατών) οι οποίοι πιστεύουν οτι η επανάσταση μπορεί να ξεκινήσει απο τους αγρότες που πρόσφατα απέκτησαν την ελευθερία τους.
Οι ναντντρονιστές (λαϊκοί) πιστεύουν στην μεταφυσική της "ταξικής συνείδησης"η οποία ισχυρίζεται οτι υπάρχει ένας αυθόρμητος σοσιαλισμός. Η μάζα δηλαδή έχει "έμφυτη" την ταξική συνείδηση η οποία περνά ας πουμε απο πατέρα σε γιο κάπως όπως το προπατορικό αμάρτημα.
Απο την άλλη οι εργατικοί πιστεύουν το αντίθετο οτι η ταξική συνείδηση δημιουργείται στους χώρους δουλειάς και με την ύπαρξη ενός κόμματος που μπορεί να συντονίζει τους εργάτες μέσω της κομματικής καθοδήγησης.
Εκατό χρόνια μετά υπάρχει η ίδια σύγκρουση στην ελληνική αριστερά.Ορισμένοι πιστεύουν οτι "ο λαός απο μόνος του θα δείξει τον δρόμο" ενώ άλλοι πιστεύουν οτι "No κόμμα,no honey". Ορισμένοι προτείνουν την μέση οδό,πράγμα που έχει ευδοκιμήσει ελάχιστες φορές.
Στην περίπτωση της "μεταφυσικής" της μάζας που "όλα τα μπορεί,όλα τα καταφέρνει" το πρόβλημα εστιάζεται σε μια παρανόηση αυτών που είπε ο Μαρξ. Οτι η μάζα είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο. Το καλύτερο είναι ο κομμουνισμός,το χειρότερο είναι ο φασισμός. Ο φασισμός βέβαια ως φαινόμενο δεν υπήρχε την εποχή του Μαρξ. Εμφανίστηκε πολύ αργότερα την εποχή του μεσοπολέμου. Πρώτος ο Μουσολίνι αντιλήφθηκε την δύναμη των μικρομεσαίων (δηλαδή των μικροαστών) και ήταν ο πρώτος που τους εκμεταλλεύτηκε κατάλληλα για να προωθήσει τον φασισμό.
Ο Uberto Ecco στον "Υπεράνθρωπο των μαζών" μελετά την μάζα ως συλλογική οντότητα. Η μάζα δεν υπακούει στην λογική αλλά στο συναίσθημα. Για αυτό σας έρχεται κόλπος όταν βλέπετε τις τεράστιες παρελάσεις των Ναζί που σου παγώνουν το αίμα. Ο φασισμός είναι κατασκευασμένος για να προκαλεί δέος στις μάζες οι οποίες με χαρά εγκαταλείπουν την λογική στα χέρια του εκάστοτε Μουσολίνι,Χίτλερ,Μιχαλολιάκου. Ο φασισμός δεν απαιτεί βαθιά κατανόηση απο τον οπαδό αλλά τυφλή υποταγή. Όπως έλεγε και ο Χίτλερ στους ακόλουθους του "Να μιλάτε έτσι ώστε να σας καταλαβαίνει και ο τελευταίος ηλίθιος".
Ανάμεσα στον κομμουνισμό και στον φασισμό,η μάζα επιλέγει πιο εύκολα τον φασισμό. Διότι ο φασισμός "καταπίνεται" πιο εύκολα αφού ως θεωρία στοχεύει σε πρωτόγονα ένστικτα τα οποία κοσμεί με προγονικά μεγαλεία και εξύψωση της μάζας (οχι του ατόμου) ως "ηγέτη".
Δεν είναι λίγοι οι αριστεροί που πιστεύουν οτι οι μάζες θα δώσουν την λύση. Μαγεμένοι απο τις μάζες της Οκτωβριανής επανάστασης λένε στον εαυτό τους "Αφού το έκαναν τότε θα το κάνουν και τώρα". Ίσως δεν αντιλαμβάνονται οτι το "Σοσιαλισμός εδω και τώρα" μπορεί με ενα φύσημα του ανέμου να γίνει "Φασισμός εδω και τώρα". Η Οκτωβριανή επανάσταση μπορεί να είχε εντελώς διαφορετική κατάληξη εαν δεν υπήρχαν οι Μπολσεβίκοι να δώσουν μια σωστή κατεύθυνση στο κίνημα.
On the other hand, οι εργατικοί (σοβιετ) ισχυρίζονται οτι ενα κόμμα με μια σωστή καθοδήγηση απο επαϊοντες, θα δώσει την λύση. Η ιστορία εν μέρει συμφωνεί μαζί τους.Χωρίς τα σοβιέτ δεν θα είχε γίνει Οκτωβριανή επανάσταση. Αλλά η πολιτική αυτή εγκυμονεί άλλους κινδύνους.
Η αποτυχία του "υπαρκτού σοσιαλισμού" οφείλεται σε πολλούς λόγους ένας απο τους οποίους είναι η κομματική δικτατορία.Που ξεκίνησε ως μια "ανάγκη" και κατέληξε να είναι η ταφόπλακα του πρώτου σοσιαλιστικού πειράματος. Πολύ άνετα μπορεί να λουφάξει το κομματικό στέλεχος και να τοποθετήσει τον σοσιαλισμό σε ενα χρονικό διάστημα μερικών δεκαετιών. Τέτοιοι καρεκλοκένταυροι υπάρχουν σε όλα τα κόμματα αλλά στα αριστερά κόμματα είναι δυο φορές απαράδεκτοι γιατί λοιδορούν τον μαρξισμό.
Επίσης ποιο θα είναι το επαναστατικό κόμμα; Στην Ελλάδα τα αριστερά κόμματα είναι δεκάδες και το κάθε ένα διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία ως "γνήσια επαναστατικό". Απο το ΚΚΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και απο τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΟΑΚΚΕ, "γνήσια" επαναστατικά κόμματα υπάρχουν πολλά.Υπάρχει η πεποίθηση οτι ο λαός θα διαλέξει τους δικούς του ηγέτες που θα τον οδηγήσουν στον σοσιαλισμό. Αυτό απαιτεί ο λαός να έχει τουλάχιστον συνείδηση (την ταξική την αφήνουμε για τους μερακλήδες) ώστε να διαλέξει ηγέτες,αιρετούς και ανακλητούς. Μα εαν ο λαός είχε αυτήν την δημοκρατική συνείδηση και σε τέτοιο βαθμό τότε ο Σοσιαλισμός θα ερχόταν με εκλογές.
Όμως ο λαός προτιμά να αφήνει άλλους να κάνουν αυτή την δουλειά. Αυτό επιβεβαιώνεται απο τον τρόπο με τον οποίο εκλέγονται οι βουλευτές στην Ελλάδα. Μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια. "Οι εκλογές εαν άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες" αλλά μήπως ο ίδιος ο λαός δεν θέλει να αλλάξει αυτό το παραμύθι;
Το παραπάνω πρόβλημα απαιτεί λύση.
Η οποία λύση βρίσκεται λίγο πολύ στον κάθε ένα μας με το λεγόμενο "πλεόνασμα συνείδησης" το οποίο δανείζεται ορισμένα πράγματα απο την αναρχία. Το "πλεόνασμα συνείδησης" καλύπτει την έλλειψη συνείδησης των γραφειοκρατών καθώς και των "λαϊκών".
Επίσης ο μεγαλύτερος κίνδυνος εντός της κοινωνίας,ο φασισμός , δεν αντιμετωπίζεται μόνο με συλλογικότητες αλλά αντιμετωπίζοντας και προσωπικά τον καθημερινό φασισμό του οποίου είμαστε μάρτυρες.Διότι τελικά το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα ταξικής συνείδησης αλλά πρόβλημα συνείδησης σκέτο. Χωρίς συνείδηση δεν υπάρχει πολιτική συνείδηση αλλά μόνο άκρατος λαϊκισμός.
Αυτό που δανείζεσαι απο την αναρχία είναι οι μικρές εστίες αυτο-οργάνωσης. Οι οποίες βέβαια απαιτούν ουσιώδεις αναρχικούς (ανθρώπους ενάντια στην Αρχή οχι ανθρώπους χωρίς αρχές). Πολιτικά φαίνονται ανούσιες καθως περιορίζονται σε πολύ μικρές συλλογικότητες που πολλές φορές εκφυλίζονται. Όσες όμως επιβιώνουν, λειτουργούν λίγο πολύ ως μικρές εστίες αντίστασης που παράγουν πολιτική μέσα σε γειτονίες και συνοικίες.
Οι σοβαροί αναρχικοί (οχι οι μικροαστοί μπάχαλοι) παίζουν ενα πολύ σημαντικό ρόλο. Διαφυλάσσουν ζωντανή την επαναστατική βούληση σε εποχές που πολλοί λουφάζουν ισχυριζόμενοι οτι "όλα θα τα κάνει το προλεταριάτο".
Ακόμα ανοίγουμε και κανα βιβλίο ή διαβάζουμε και κάτι που δεν μας προτείνει η οργάνωση μας είτε αυτή είναι κομματική είτε αντιεξουσιαστική. Γιατί η κομματική πειθαρχία άνετα βρίσκει χώρο και σε χώρους που δεν βρίσκονται κόμματα,απλά επίδοξοι γραφειοκράτες που αγαπούν την εξουσία.
Αντί λοιπόν να ψάχνουμε την "ιδεολογική" σύμπνοια (μόνο αυτήν δηλαδή) ας κοιτάξουμε την συνειδησιακή σύμπνοια που δεν ανήκει καθόλου στην σφαίρα του μεταφυσικού. Τι να την κάνω την "ταξική συνείδηση" όταν η συνείδηση σου δεν αντιδρά καθόλου σε θέματα όπως η Αμυγδαλέζα,οι άστεγοι, η ανεργία; Επειδή η συνείδηση είναι το τερατάκι που σε τρώει καθημερινά, είναι πιο εύκολο να αντιδράσεις έχοντας απλά συνείδηση παρά εαν έχεις μια "ταξική συνείδηση" που αγόρασες 30 ευρώ απο τον κοντινό σου κομματικό ινστρούκτορα. Επίσης δεν μπορείς να το ρίχνεις στο σύστημα και να σιωπάς οταν ο γείτονας σου ξυλοκοπεί την γυναίκα του. .Αν δεν τσακίζεις τον καθημερινό φασισμό που βλέπεις δίπλα σου πως περιμένεις να τσακίσεις την Χρυσή Αυγή;
Ο κάθε ένας ζώντας παράγει πολιτική. Αν δεν αντιδράς επειδή το τερατάκι μέσα σου κοιμάται επειδή "έτσι είναι τα πράγματα" δεν διαφέρει απο τον κατεξοχήν μικροαστό που θέλεις να "σώσεις"
Οι ναντντρονιστές (λαϊκοί) πιστεύουν στην μεταφυσική της "ταξικής συνείδησης"η οποία ισχυρίζεται οτι υπάρχει ένας αυθόρμητος σοσιαλισμός. Η μάζα δηλαδή έχει "έμφυτη" την ταξική συνείδηση η οποία περνά ας πουμε απο πατέρα σε γιο κάπως όπως το προπατορικό αμάρτημα.
Απο την άλλη οι εργατικοί πιστεύουν το αντίθετο οτι η ταξική συνείδηση δημιουργείται στους χώρους δουλειάς και με την ύπαρξη ενός κόμματος που μπορεί να συντονίζει τους εργάτες μέσω της κομματικής καθοδήγησης.
Εκατό χρόνια μετά υπάρχει η ίδια σύγκρουση στην ελληνική αριστερά.Ορισμένοι πιστεύουν οτι "ο λαός απο μόνος του θα δείξει τον δρόμο" ενώ άλλοι πιστεύουν οτι "No κόμμα,no honey". Ορισμένοι προτείνουν την μέση οδό,πράγμα που έχει ευδοκιμήσει ελάχιστες φορές.
Στην περίπτωση της "μεταφυσικής" της μάζας που "όλα τα μπορεί,όλα τα καταφέρνει" το πρόβλημα εστιάζεται σε μια παρανόηση αυτών που είπε ο Μαρξ. Οτι η μάζα είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο. Το καλύτερο είναι ο κομμουνισμός,το χειρότερο είναι ο φασισμός. Ο φασισμός βέβαια ως φαινόμενο δεν υπήρχε την εποχή του Μαρξ. Εμφανίστηκε πολύ αργότερα την εποχή του μεσοπολέμου. Πρώτος ο Μουσολίνι αντιλήφθηκε την δύναμη των μικρομεσαίων (δηλαδή των μικροαστών) και ήταν ο πρώτος που τους εκμεταλλεύτηκε κατάλληλα για να προωθήσει τον φασισμό.
Ο Uberto Ecco στον "Υπεράνθρωπο των μαζών" μελετά την μάζα ως συλλογική οντότητα. Η μάζα δεν υπακούει στην λογική αλλά στο συναίσθημα. Για αυτό σας έρχεται κόλπος όταν βλέπετε τις τεράστιες παρελάσεις των Ναζί που σου παγώνουν το αίμα. Ο φασισμός είναι κατασκευασμένος για να προκαλεί δέος στις μάζες οι οποίες με χαρά εγκαταλείπουν την λογική στα χέρια του εκάστοτε Μουσολίνι,Χίτλερ,Μιχαλολιάκου. Ο φασισμός δεν απαιτεί βαθιά κατανόηση απο τον οπαδό αλλά τυφλή υποταγή. Όπως έλεγε και ο Χίτλερ στους ακόλουθους του "Να μιλάτε έτσι ώστε να σας καταλαβαίνει και ο τελευταίος ηλίθιος".
Ανάμεσα στον κομμουνισμό και στον φασισμό,η μάζα επιλέγει πιο εύκολα τον φασισμό. Διότι ο φασισμός "καταπίνεται" πιο εύκολα αφού ως θεωρία στοχεύει σε πρωτόγονα ένστικτα τα οποία κοσμεί με προγονικά μεγαλεία και εξύψωση της μάζας (οχι του ατόμου) ως "ηγέτη".
Δεν είναι λίγοι οι αριστεροί που πιστεύουν οτι οι μάζες θα δώσουν την λύση. Μαγεμένοι απο τις μάζες της Οκτωβριανής επανάστασης λένε στον εαυτό τους "Αφού το έκαναν τότε θα το κάνουν και τώρα". Ίσως δεν αντιλαμβάνονται οτι το "Σοσιαλισμός εδω και τώρα" μπορεί με ενα φύσημα του ανέμου να γίνει "Φασισμός εδω και τώρα". Η Οκτωβριανή επανάσταση μπορεί να είχε εντελώς διαφορετική κατάληξη εαν δεν υπήρχαν οι Μπολσεβίκοι να δώσουν μια σωστή κατεύθυνση στο κίνημα.
On the other hand, οι εργατικοί (σοβιετ) ισχυρίζονται οτι ενα κόμμα με μια σωστή καθοδήγηση απο επαϊοντες, θα δώσει την λύση. Η ιστορία εν μέρει συμφωνεί μαζί τους.Χωρίς τα σοβιέτ δεν θα είχε γίνει Οκτωβριανή επανάσταση. Αλλά η πολιτική αυτή εγκυμονεί άλλους κινδύνους.
Η αποτυχία του "υπαρκτού σοσιαλισμού" οφείλεται σε πολλούς λόγους ένας απο τους οποίους είναι η κομματική δικτατορία.Που ξεκίνησε ως μια "ανάγκη" και κατέληξε να είναι η ταφόπλακα του πρώτου σοσιαλιστικού πειράματος. Πολύ άνετα μπορεί να λουφάξει το κομματικό στέλεχος και να τοποθετήσει τον σοσιαλισμό σε ενα χρονικό διάστημα μερικών δεκαετιών. Τέτοιοι καρεκλοκένταυροι υπάρχουν σε όλα τα κόμματα αλλά στα αριστερά κόμματα είναι δυο φορές απαράδεκτοι γιατί λοιδορούν τον μαρξισμό.
Επίσης ποιο θα είναι το επαναστατικό κόμμα; Στην Ελλάδα τα αριστερά κόμματα είναι δεκάδες και το κάθε ένα διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία ως "γνήσια επαναστατικό". Απο το ΚΚΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και απο τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΟΑΚΚΕ, "γνήσια" επαναστατικά κόμματα υπάρχουν πολλά.Υπάρχει η πεποίθηση οτι ο λαός θα διαλέξει τους δικούς του ηγέτες που θα τον οδηγήσουν στον σοσιαλισμό. Αυτό απαιτεί ο λαός να έχει τουλάχιστον συνείδηση (την ταξική την αφήνουμε για τους μερακλήδες) ώστε να διαλέξει ηγέτες,αιρετούς και ανακλητούς. Μα εαν ο λαός είχε αυτήν την δημοκρατική συνείδηση και σε τέτοιο βαθμό τότε ο Σοσιαλισμός θα ερχόταν με εκλογές.
Όμως ο λαός προτιμά να αφήνει άλλους να κάνουν αυτή την δουλειά. Αυτό επιβεβαιώνεται απο τον τρόπο με τον οποίο εκλέγονται οι βουλευτές στην Ελλάδα. Μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια. "Οι εκλογές εαν άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες" αλλά μήπως ο ίδιος ο λαός δεν θέλει να αλλάξει αυτό το παραμύθι;
Το παραπάνω πρόβλημα απαιτεί λύση.
Η οποία λύση βρίσκεται λίγο πολύ στον κάθε ένα μας με το λεγόμενο "πλεόνασμα συνείδησης" το οποίο δανείζεται ορισμένα πράγματα απο την αναρχία. Το "πλεόνασμα συνείδησης" καλύπτει την έλλειψη συνείδησης των γραφειοκρατών καθώς και των "λαϊκών".
Επίσης ο μεγαλύτερος κίνδυνος εντός της κοινωνίας,ο φασισμός , δεν αντιμετωπίζεται μόνο με συλλογικότητες αλλά αντιμετωπίζοντας και προσωπικά τον καθημερινό φασισμό του οποίου είμαστε μάρτυρες.Διότι τελικά το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα ταξικής συνείδησης αλλά πρόβλημα συνείδησης σκέτο. Χωρίς συνείδηση δεν υπάρχει πολιτική συνείδηση αλλά μόνο άκρατος λαϊκισμός.
Αυτό που δανείζεσαι απο την αναρχία είναι οι μικρές εστίες αυτο-οργάνωσης. Οι οποίες βέβαια απαιτούν ουσιώδεις αναρχικούς (ανθρώπους ενάντια στην Αρχή οχι ανθρώπους χωρίς αρχές). Πολιτικά φαίνονται ανούσιες καθως περιορίζονται σε πολύ μικρές συλλογικότητες που πολλές φορές εκφυλίζονται. Όσες όμως επιβιώνουν, λειτουργούν λίγο πολύ ως μικρές εστίες αντίστασης που παράγουν πολιτική μέσα σε γειτονίες και συνοικίες.
Οι σοβαροί αναρχικοί (οχι οι μικροαστοί μπάχαλοι) παίζουν ενα πολύ σημαντικό ρόλο. Διαφυλάσσουν ζωντανή την επαναστατική βούληση σε εποχές που πολλοί λουφάζουν ισχυριζόμενοι οτι "όλα θα τα κάνει το προλεταριάτο".
Ακόμα ανοίγουμε και κανα βιβλίο ή διαβάζουμε και κάτι που δεν μας προτείνει η οργάνωση μας είτε αυτή είναι κομματική είτε αντιεξουσιαστική. Γιατί η κομματική πειθαρχία άνετα βρίσκει χώρο και σε χώρους που δεν βρίσκονται κόμματα,απλά επίδοξοι γραφειοκράτες που αγαπούν την εξουσία.
Αντί λοιπόν να ψάχνουμε την "ιδεολογική" σύμπνοια (μόνο αυτήν δηλαδή) ας κοιτάξουμε την συνειδησιακή σύμπνοια που δεν ανήκει καθόλου στην σφαίρα του μεταφυσικού. Τι να την κάνω την "ταξική συνείδηση" όταν η συνείδηση σου δεν αντιδρά καθόλου σε θέματα όπως η Αμυγδαλέζα,οι άστεγοι, η ανεργία; Επειδή η συνείδηση είναι το τερατάκι που σε τρώει καθημερινά, είναι πιο εύκολο να αντιδράσεις έχοντας απλά συνείδηση παρά εαν έχεις μια "ταξική συνείδηση" που αγόρασες 30 ευρώ απο τον κοντινό σου κομματικό ινστρούκτορα. Επίσης δεν μπορείς να το ρίχνεις στο σύστημα και να σιωπάς οταν ο γείτονας σου ξυλοκοπεί την γυναίκα του. .Αν δεν τσακίζεις τον καθημερινό φασισμό που βλέπεις δίπλα σου πως περιμένεις να τσακίσεις την Χρυσή Αυγή;
Ο κάθε ένας ζώντας παράγει πολιτική. Αν δεν αντιδράς επειδή το τερατάκι μέσα σου κοιμάται επειδή "έτσι είναι τα πράγματα" δεν διαφέρει απο τον κατεξοχήν μικροαστό που θέλεις να "σώσεις"
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου