Επαιτεία ή διεκδίκηση?
Εκτελώντας χρέη γραμματέως μία φορά το πρωί στο γραφείο των γονιών μου, μπαίνει ένας κύριος που δεν θα τον έλεγες καλοζωισμένο. ήρθε να ζητίσει δουλειά.
-Γειά σας
- Καλημέρα, τι θα θέλατε ?
-Ψάχνω για δουλειά, έχετε τίποτα?
-Πάνω σε τι?
-Εργάτης (μου απάντησε). Άνεργος, ανειδίκευτος (συμπληρώνει).
-Δεν γνωρίζω αν χρειάζονται κάποιον αυτήν την στιγμή, αλλά μπορείτε να περάσετε το απόγευμα που θα είναι οι υπεύθυνοι εδώ.
Δεν ξαναπέρασε το απόγευμα. Εκείνη την στιγμή λίγο το βιβλίο που διάβαζα, λίγο οι σκέψεις μου πάνω σε διάφορα κοινωνικά προβλήματα όπως η ανεργία, με έκαναν να σιχτιρίσω την ώρα και την στιγμή για αυτή την κατάσταση. Όχι δεν είμαι μεμψίμοιρος άνθρωπος. Είμαι απλά άνθρωπος.
Μπορεί αυτή την στιγμή να είναι αυτή η σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Να πηγαίνεις από πόρτα σε πόρτα να ζητιανεύεις για δουλειά, για την επιβίωση σου. Μπορεί να ακούγομαι σαν τον άνθρωπο “έξω από τον χορό” αλλά εμείς οι ίδιοι είναι που έχουμε δώσει τόσα πολλά δικαιώματα για την εκμετάλλευσή μας.
Τον ίδιο άνθρωπο τον είδα ένα απόγευμα στα γραφεία των γονιών μου να ζητάει γάλα για το παιδί του και οι γονείς μου πολύ φυσιολογικά του έδωσαν σαν να είναι κάτι το συνηθισμένο. Προφανώς δεν μπορείς να τον κρίνεις για αυτήν του την πράξη γιατί ο καθένας μας θα έκανε κάτι αντίστοιχο πιστεύω αν βρισκόταν στην θέση του.
Όμως αυτός ο άνθρωπος από το να τα έχει παρατήσει και να σκύβει το κεφάλι στα “κακά” της μοίρας του πρέπει να μάχεται για ένα καλύτερο μέλλον και να μην προτιμάει να μένει στον πάτο και να ζητιανεύει. Να έχει φιλοδοξία να αλλάξει κάτι. Θα μου πεις αυτά τα λες εσύ που έχεις εξασφαλισμένο ένα πιάτο φαΐ και την απαραίτητη μόρφωση που μπορεί να σου παράσχει ένα καλύτερο μέλλον. Αυτός όμως που δεν μπορεί να ελπίζει σε κάτι? Ούτε σε μεσσίες, ούτε σε τίποτα? Αυτός που θέλει άμεση λύση για τα προβλήματά του τι θα κάνει?
Η επαιτεία δεν είναι η λύση. Όπως και η απομόνωση στα δικά σου προβλήματα δεν είναι λύση. Το να παραίτησε από την ζωή και να μην διεκδικείς το καλύτερο μέλλον που δικαιωματικά αξίζεις είναι λάθος. Όπως λάθος είναι να ελπίζεις πως χωρίς να κάνεις τίποτα, καθήμενος στον καναπέ θα αλλάξουν τα πράγματα. Όχι πρέπει και εσύ να βάλεις λιθαράκι σου προς στην κοινωνική εξέλιξη. Τόσα χρόνια απραγία οδήγησαν σε συνεχείς ιστορικές οπισθοδρομήσεις.
Δεν είναι δικαιολογία “το σύστημα είναι σάπιο και για να μην το στηρίξω δεν κάνω τίποτα”. Αυτό εμένα μου ακούγεται σαν ένας βαριεστημένος μεσήλικας που δεν έχει άλλες προσωπικές φιλοδοξίες πέρα από το να δει το επόμενο επεισόδιο της αγαπημένης του σαπουνόπερας στην τηλεόραση. Το κακό είναι πως τέτοιες κουβέντες τις ακούς από νέους ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε ελπίδα για το μέλλον και απομονώνονται.
Μπράβο, συγχαρητήρια, το σύστημα που αντιμαχόμαστε μας κλείνει ειρωνικά το μάτι. Κάνουμε αυτό ακριβώς που θέλει. Η λύση δε βρίσκεται ούτε στον καναπέ ούτε στον υπολογιστή. Η λύση είναι στην οργάνωση και στον δρόμο. Στον διαρκή αγώνα για διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος και μίας καλύτερης ζωής.
Το θέμα είναι πως ο καθένας σκέπεται ατομικά, το πρόβλημά του για αυτόν είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο όλο. Δεν βλέπει και πως ο διπλανός του υποφέρει από τα ίδια δεινά. Ο κόσμος πρέπει να οργανωθεί και να συνδικαλίζεται. Με το να λέμε είναι σάπιο το σύστημα δεν αλλάζει κάτι, μόνο εμείς έχουμε την δυνατότητα να το αλλάξουμε. Είναι στα χέρια μας και μόνο το μέλλον μας. Με το να δουλεύουμε για ψίχουλα και να μην διεκδικούμε το καλύτερο, θα κοπούν ακόμα και αυτά και θα φυτοζωούμε.
-Σοφία Κ.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου