Σχεδόν κάθε μη σοβαρή συζήτηση στην Ελλάδα καταλήγει στην τετριμμένη φράση “Όλα αλλάζουν απο την παιδεία”.Αυτή η φράση είναι κατι σαν να κάνεις τον σταυρό σου βλέποντας τον κεραυνό,ελπίζοντας οτι ο Μεγαλοδύναμος δεν θα στείλει τον επόμενο κεραυνό στο σπίτι σου. Η φράση αυτή,παρόλο που έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας, είναι η λευκή σημαία που πετάνε όλοι όταν τους αραδιάζει επιχειρήματα για την κατεύθυνση που έχει πάρει η κοινωνία. Έστω και έτσι, θα περίμενες απο τον μέσο Έλληνα να ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι γίνεται στα σχολεία ή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Οι εντάσεις και τα μικροεπεισόδια τα οποία έλαβαν χώρα στην Σύγκλητο του πανεπιστημίου Αθηνών και τα σχόλια των “πολιτών” τα οποία τα συνόδευσαν, μου υπενθύμισαν την άποψη που είχε εκφέρει ένας παλιός ακαδημαϊκός οτι “όλοι στην Ελλάδα μισούν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα”.
Η αλήθεια είναι οτι ελάχιστοι απο αυτούς που εκφέρουν άποψη έχουν πραγματικά ενδιαφερθεί να γνωρίσουν σωστά τα πανεπιστήμια. Σταμάτα τον πρώτο τύπο που θα δεις στον δρόμο και ρώτησε τον τι έχει καταστρέψει την ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα. Πρώτα θα σου πει “οι παρατάξεις και τα κόμματα”. Μετά απο λίγη σκέψη θα σου πει “οι φοιτητές” και στο τέλος θα σου αραδιάσει και μια “έλλειψη αξιολόγησης”. Δεν θα σου αναφέρει την υποχρηματοδότηση αλλά τι μπορείς να περιμένεις απο κάποιον που ενημερώνεται απο Σκαϊ, Mega και τον περιπτερά της γειτονιάς. Παρόλα αυτά, οι παραπάνω λόγοι δεν είναι λάθος αν οι περισσότεροι που τους χρησιμοποιούσαν δεν ήταν αφοριστικοί και απέδιδαν σωστά τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις παρατάξεις στα πανεπιστήμια οι οποίες θεωρούνται η πηγή του κακού. Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που θεωρεί οτι οι παρατάξεις στα πανεπιστήμια δεν είναι κακές,αντίθετα είναι παράγωγα μιας εποχής όπου τα πανεπιστήμια έβριθαν απο πολιτικές ζυμώσεις (την δεκαετία του 70). Όπως είναι λογικό, εφόσον υπάρχουν παρατάξεις/κόμματα στην κοινωνία,θα υπάρχουν και στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Τα ακαδημαϊκά ιδρύματα επι δεκαετίες ήταν χώρος σκέψης και πολιτικής όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι οι παρατάξεις/σχήματα/συλλογικότητες αλλά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν. Αυτό επιβεβαιώνει τα τελευταία χρόνια μια ιδιόμορφη ακινησία που κυριαρχεί σε αρκετούς συλλόγους.
Ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν έχει απολύτως καμία έννοια χωρίς την ύπαρξη γενικών συνελεύσεων. Έχω παρευρεθεί σε εξαίρετες γενικές συνελεύσεις και σε γενικές συνελεύσεις που θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη. Τα τελευταία χρόνια οι γενικές συνελεύσεις γίνονται δύο φορές τον χρόνο, μια στην αρχή του χρόνου που οι πρωτοετείς συγκεντρώνονται για να δούνε τι είναι και μια ακόμα (εαν τύχει) πριν τις εκλογές. Κατά την διάρκεια του χρόνου, δεν γίνονται γενικές συνελεύσεις γιατί οι ίδιοι οι φοιτητές τις έχουν απαξιώσει. Η στάνταρ δικαιολογία που ξεφουρνίζει ο μέσος φοιτητής είναι “Γιατί να πάω στην γενική συνέλευση αφού όλοι είναι τα ίδια χάλια και τσακώνονται”. Για αυτό προτιμά να πίνει τον καφέ του στο κυλικείο και να αδιαφορεί για το τι γίνεται μέσα στο ίδιο το πανεπιστήμιο. Όταν λοιπόν ο ίδιος είσαι αδρανής είτε γιατί είσαι το ίδιο πολιτικοποιημένος με ενα όστρακο είτε γιατί θεωρείς τον εαυτό σου κατά τρόπον τινά “πολυάσχολο για να ξοδέψει τρεις ώρες την εβδομάδα για να συμμετάσχει σε μια συνέλευση” αρχίζει ο παραταξιακός εκφυλισμός.
Ο παραταξιακός εκφυλισμός που έχει εδραιωθεί για τα καλά τα τελευταία χρόνια στα ακαδημαϊκά ιδρύματα είναι η χειρότερη μέθοδος εκπροσώπησης φοιτητών σε ανώτερα διοικητικά όργανα (Σύγκλητος,Κοσμητεία και Γενικές Συνελεύσεις τμημάτων). Ο παραταξιακός εκφυλισμός ακούει στο όνομα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που εντελώς τυχαία ο πρύτανης Φορτσάκης ήταν εξέχων μέλος. Η πλειοψηφία των ρουσφετιών, νομοσχεδίων και περικοπών που περνάνε κάτω από το τραπέζι είναι έργο της ΔΑΠ που τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει την δύναμη της στα ακαδημαϊκά ιδρύματα απουσία γενικών συνελεύσεων. Η άνοδος της ΔΑΠ δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας συνδικαλιστικής δράσης, εκτός εαν θεωρούμε πολιτική την διοργάνωση εκδρομών στο Μπάνσκο,Μύκονο και πάρτυ σε club. Μια φορά τον χρόνο, η ΔΑΠ καλεί τους φοιτητές να την ψηφίσουν και ύστερα όλα στον αυτόματο πιλότο. Εάν έχετε αναρωτηθεί πως έχουν ψηφιστεί νομοσχέδια όπως αυτά για τις διαγραφές φοιτητών, μείωση των συγγραμμάτων και πολλά άλλα μην κατηγορήσετε την εκάστοτε κυβέρνηση χωρίς να παραλείψετε την ΔΑΠ. Ανα καιρούς βγαίνουν στην επιφάνεια συμφωνίες μεταξύ της ΔΑΠ και των εκάστοτε πρυτάνεων ενώ την ίδια στιγμή τάζει άρτους και θεάματα στους φοιτητές. Αφήνω απέξω τους μπράβους που έχει φέρει ανα περιόδους για εναν παλιό,καλό τραμπουκισμό αλα Ρείντζερς. Η ευθύνη για την άνοδο της ΔΑΠ δεν βαραίνει κανέναν άλλο απο το φοιτητικό σώμα το οποίο με την ψήφο του στηρίζει μια απολιτίκ αδράνεια. Το “έξω τα κόμματα απο τα πανεπιστήμια” εαν και σωστό κρύβει μια παγίδα. Έξω “όλα τα κόμματα” ή “εξω όλα τα κόμματα που μας χαλάνε την πιάτσα”; Ο μέσος Έλληνας λέει το πρώτο αλλά εννοεί το δεύτερο.
Με αφορμή τις υστερίες του κ.Φορτσανάκη, αρκετοί έσπευσαν να κατηγορήσουν τους “αριστεριστές” που μπουκάρουν και διακόπτουν διαδικασίες οργάνων του πανεπιστημίου. Το πρόβλημα είναι το έλλειμμα δημοκρατίας στα ακαδημαϊκά ιδρύματα, μια ευγενική χορηγία του τελευταίου μεγάλου νομοσχεδίου στην παιδεία. Παλαιότερα, λόγω εκπροσώπησης των φοιτητών απο τα διάφορα συνδικαλιστικά τους όργανα ή μέσω γενικών συνελεύσεων τέτοια επεισόδια ήταν ελάχιστα και σε πολύ μικρότερη έκταση. Οι φοιτητές πλέον πέρα απο μια συμβολική παρουσία σε όργανα όπως η Σύγκλητος ή η Κοσμητεία δεν έχουν ουσιαστικό λόγο στην λειτουργία του Πανεπιστημίου. Έτσι πρυτάνεις όπως ο κ.Φορτσάκης αποφασίζουν για τους φοιτητές ερήμην των φοιτητών για θέματα τα οποία αλλάζουν προς το χειρότερο την καθημερινή ζωή των φοιτητών. Λογικό και επόμενο λοιπόν κάποιοι να αντιδράσουν σε αυτό και να “σπάσουν” την Σύγκλητο. Μια σύγκλητος η οποία είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές του υπουργείου Παιδείας και προσπαθεί να εφαρμόσει τελείως αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Αν έχετε αμφιβολίες να ρίξετε μια ματιά στο τελευταίο νομοσχέδιο το οποίο έχει ψηφιστεί. Αν απο άγνοια λοιδορείτε οτιδήποτε χαλάει την αιώνια λιακάδα του μικροαστικού σας μυαλού, τότε λυπάμαι η άποψη σας δεν εχει καμία βαρύτητα.
Οι υστερίες του κ.Φορτσάκη δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τις υστερίες πολλών πολιτών που τρώνε το παραδοσιακό έδεσμα του κουτόχορτου όπως προσφέρεται απο τα ΜΜΕ. Κανένας απο αυτούς τους χαβουζοπολίτες δεν ρώτησε “Γιατί μαζεύτηκαν σαράντα άτομα για να σπάσουν την Σύγκλητο” απλά είδαν τις ειδήσεις και είπαν “Αν είναι δυνατόν!Κάποιος παει να φτιάξει το Ελληνικό πανεπιστήμιο και του επιτίθενται ορδές κομματόσκυλων!”. Ομοίως και πολλοί φοιτητές οι οποίοι είτε ψηφίζουν ΔΑΠάρα δαγκωτό ή αγνοούν επιδεικτικά οποιαδήποτε δράση πέραν της “πάω στα μαθήματα-πινω καφέ-δίνω εξετάσεις” . Δικαίωμα τους μεν των φοιτητών να μην ασχολούνται αλλά οχι μετά να ζητάς και τα ρέστα όταν θα πρέπει να πληρώσεις τα συγγράματα σου, δεν έχεις σίτιση ή το τμήμα σου κλείνει. Αυτά παθαίνεις μικροαστέ όταν αρνείσαι να ασχοληθείς με το μέλλον σου.
Όσον αφορά τα κομματόσκυλα ρίξετε μια ματιά στο βιογραφικό του κ.Φορτσάκη ο οποίος πιθανόν να ήταν ο επόμενος γενικός γραμματέας της κυβέρνησης μετά την παραίτηση Μπαλτάκου. Ομοίως για κομματόσκυλα μην πάτε μακριά, δείτε τον Παπαμίκο που ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά της ΟΝΝΕΔ και έγινε γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού. Άρα ποια είναι τα πραγματικά κομματόσκυλα;
Η όλη τακτική των ΜΜΕ είναι να παρουσιάσουν τον κ.Φορτσάκη ως ένα μεταρρυθμιστή, έναν άγιο άνθρωπο που αντιμετωπίζει σαν Ιππότης τον Δράκο του κατεστημένου. Δεν αναφέρουν οτι ο κ.Φορτσάκης είναι ο ορισμός του κατεστημένου όπως δεν αναφέρουν οτι τα νομοσχέδια δεν αφορούν το σχήμα της τυρόπιτας των κυλικείων αλλά μια ολική διάλυση των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων όπως τα γνωρίζαμε. Είναι να μην διαφωνείς και επαναστατείς ενάντια σε αυτό;Ανάμεσα λοιπόν στα δυο στρατόπεδα Φορτσάκηδων και Αριστεράκηδων, διαλέγω το δεύτερο.
-Τάδε έφη
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου