Μετά απο ένα λεπτό (έπαιζε ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και φαινόταν το χρονόμετρο) ο κάγκουρας άρχισε να διαμαρτύρεται εντόνως οτι “καθυστερούν τον καφέ του και έχει και δουλειές”. Ο υπάλληλος που είχε παρει την παραγγελία τους απάντησε ευγενικά οτι την φτιάχνει. Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα ο κάγκουρας άρχισε να γκαρίζει, λέγοντας οτι “ενα καφέ δεν μπορείς να φτιάξεις”. Ο υπάλληλος εκείνη την στιγμή κοίταξε τον κάγκουρα με ενα βλέμμα κούρασης και παραίτησης. Σε λίγα δεύτερα, οι καφέδες του ζευγαριού ήταν έτοιμοι και το ζευγάρι αναχώρησε διακοσμώντας τους υπαλλήλους με διάφορα υποκοριστικά. Αυτή είναι μια απο τις άπειρες καθημερινές σκηνές που συμβαίνουν καθημερινά στην Ελλάδα, σε μια Ελλάδα που εαν είσαι υπάλληλος ο μέσος Ελληνάρας σε θεωρεί δούλο του.
Για την κατάσταση αυτή αρχικά φταίνε τα αφεντικά,
υπεύθυνοι πωλήσεων και άλλα τέτοια ειδεχθή επαγγέλματα. Δεν είναι όλοι οι υπεύθυνοι και τα αφεντικά τύραννοι αλλά θεωρείται συν εαν “είσαι προσηλωμένος στην επίτευξη των στόχων σου”. Ο στόχος φυσικά είναι λεφτά τα οποία ο υπεύθυνος και το αφεντικό προσπαθούν να αποταμιεύσουν με οποιονδήποτε στόχο. Το moto “ Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” πρέπει να σφηνωθεί στο μυαλό του εργαζομένου. Πολλές φορές φτάνει ένας απλός μορφασμός του πελάτη για απολυθεί εργαζόμενος. Οσοι με θεωρούν υπερβολικό μάλλον δεν έχουν δουλέψει σε μεγάλη επιχείρηση για να δουν την γλύκα. Σε ορισμένες επιχειρήσεις μάλιστα (εαν όχι όλες) πρέπει να γίνεις βδέλλα πάνω στο πελάτη για να μην φας κατσάδα απο τον υπεύθυνο. Μια τέτοια πολιτική ακολουθεί γνωστή αλυσίδα ελληνικών καταστημάτων υπολογιστών που με το που μπεις στο κατάστημα ένας υπάλληλος είναι κολλημένος απάνω σου. Δεν είναι η ξαφνική έλξη απο το νεο σου αποσμητικό αλλά ο τρόμος του υπαλλήλου οτι εαν δεν σου πουλήσει ακομα και μια οδοντογλυφίδα εχει πάρει πόδι σε ελάχιστα λεπτά.
Μεταξύ των εργαζομένων και των ιδιοκτητών μιας επιχείρησης υπάρχουν οι λεγόμενοι manager. Όπου manager είναι μια εξαίρετη εφεύρεση των εταιριών για να μην χρειάζονται οι εργοδότες να πλακώνονται αυτοπροσώπως με τους υπαλλήλους. Αφήνεις το cannon fodder τον manager να τα βγάλει πέρα μόνος του δίνοντας ασαφείς οδηγίες όπως “Δεν βγάζουμε αρκετά λεφτά απο τον τομέα των κινητών τηλεφώνων”. Απο εκείνη την στιγμή όλη η ευθύνη πέφτει στον manager που καλείται να μπαλώσει όπως και όπως ένα πρόβλημα. Ο εργοδότης μπορεί να είναι σίγουρος οτι manager δεν θα διαμαρτυρηθεί γιατί φοβάται την μετάπτωση του πίσω στους υπαλλήλους. Ο φόβος λοιπόν αυτός οδηγεί τους manager να συμπεριφέρονται πολλές φορές χειρότερα απο τα αφεντικά,αφού στο βάθος του μυαλού τους εχουν την ελπίδα οτι και αυτοί κάποια μέρα θα γίνουν αφεντικά. Εμποτισμένοι με την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, οι manager είναι η επιτομή της ματαιοδοξίας. Κάθε εργοδότης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να εχει τρείς τέσσερις manager για να βγάζουν την χαμαλοδουλειά για αυτόν.
Είναι κάπου λογικό λοιπόν οι εργαζόμενοι να σιχαίνονται τους manager χειρότερα απο τα αφεντικά τους. Πρώτον γιατί οι manager ειναι η εκτελεστική εξουσία και μπορούν να ράβουν και να ξηλώνουν στο πι και φι (η νομοθετική είναι οι εργοδότες). Δεύτερον διότι ο manager είναι το “μάτι” που ελέγχει κάθε στιγμή τον εργαζόμενο. Για παράδειγμα άτομο απολύθηκε επειδή κάθισε παραπάνω απο 5 λεπτά στην τουαλέτα. Υπήρχε βέβαια και μια εντολή για περικοπές στο συγκεκριμένο τμήμα οπότε όποιος κατάφερε να διατηρήσει την θέση του τα έκανε πάνω του. Καλύτερα χεσμένος παρά απολυμένος. Τρίτο και κωμικοτραγικό,οι manager που ειναι και υπεύθυνοι των προσλήψεων δεν προσλαμβάνουν ποτέ ικανούς υπαλλήλους και κάνουν πολύ δύσκολη την ζωή όσων υπαλλήλων διαμαρτύρονται. Δεν έχετε παρατηρήσει οτι στα περισσότερα μεγάλα καταστήματα οι υπάλληλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται; Η εξήγηση είναι αρκετά απλή. Προτιμούν εργαζομένους που δεν ξέρουν τίποτα και απλά μπορείς να τους πετάξεις οπουδήποτε μπας και καταφέρουν να πουλήσουν κάτι παρά να πάρουν ενα εργαζόμενο που είναι ικανός και καταλάβει ότι παίρνει ψίχουλα για την δουλειά του. Τελευταίο και ανόητο είναι οι λεγόμενοι “καθημερινοί στόχοι” που βάζουν οι manager,μια πολύ ηλίθια ιδέα που εχει ως σκοπό (θεωρητικά) να κάνει πιο ανταγωνιστικούς τους εργαζομένους. Ο στόχος λοιπόν είναι ενα χρηματικό ποσό που εαν κάποιο τμήμα καταφέρει να πιάσει κερδίζει ενα bonus. Ακούγεται αρκετά συμπαθητικό, εαν βέβαια ο στόχος για ένα τμήμα δεν είναι για παράδειγμα 3000 ευρώ για το τμήμα βιβλίου για μια μέρα. Πρέπει δηλαδή να πουλήσεις γύρω στα 250 βιβλία σε 8 ώρες, πράγμα όπως καταλαβαίνουμε απίθανο. Αυτό βέβαια δεν αποκαρδιώνει τους manager που καθημερινά βάζουν τέτοιους στόχους, νομίζοντας οτι οι περισσότεροι εκεί δεν μπορούν να κάνουν μια διαίρεση.
Θα ήταν άδικο να μην περιλάβουμε και ορισμένες μικρές επιχειρήσεις που δεν συμπεριφέρονται καλύτερα στους εργαζομένους τους. Ελάχιστοι είναι οι μικροί εργοδότες που πληρώνουν ΙΚΑ και βασίζονται καθαρά στην μαύρη εργασία. Πηγαίνετε σε ενα club ή μπαρ και ρωτήστε πόσο καιρό έχει να πληρωθεί ο εργαζόμενος κανονικά και οχι με δόσεις (πάρε τώρα 100 απο τα 400 και θα σου δώσω τα υπόλοιπα στο τέλος του μήνα). Φίλος μου δούλευε dj σε μεγάλο club του Ηρακλείου που έκανε ενα τεράστιο τζίρο καθημερινά. Μετά απο πολλούς μήνες δουλειάς ο εργοδότης του χρωστούσε κοντά στα 2.000 ευρώ. Όποτε τον πετύχαινε ο φίλος μου και τον ρωτούσε “τι θα γίνει με τα λεφτά;” ο εργοδότης του απαντούσε “ Ε κρίση είναι ουτε οι άλλοι πληρώνονται”. Εδώ να υπογραμμίσουμε οτι οι άλλοι ηταν εικοσάχρονοι κάγκουρες που ενδιαφέρονταν περισσότερο για το δημοσιοσχετίστικο του club παρά για τις απολαβές της δουλειάς τους. Επειδή κανένας απο αυτούς τους εργοδότες δεν συνάπτει κάποιου είδους συμβόλαιο άμα αποφασίσεις να φύγεις χάνεις και τα λεφτά που σου χρωστάει.
-Τάδε έφη
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου