Τα τελευταία χρόνια κατα την επέτειο του Πολυτεχνείου ,ανακυκλώνεται συχνά το απόσπασμα απο το βιβλίο του Β.Ραφαηλίδη "Κωμικοτραγική ιστορία της Νεότερης Ελλάδος" που αναφέρεται στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Μπορείτε να την βρείτε εδω.
Το κωμικοτραγικό (αντιγράφοντας τον μέγα διανοητή Β.Ραφαηλίδη) είναι οτι αυτό το απόσπασμα το χρησιμοποιούν απο φιλελεύθερα site (όπως πχ Lifo) μέχρι και ακροδεξιά site όπως ο "Στόχος". Για ποιο λόγο;
Για τους οπαδούς της "αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας", το Πολυτεχνείο αποτελεί αριστερή κληρονομιά, το πασπαρτού για να γλυτώνουν οι αριστεροί απο μια συζήτηση, μια μεταφυσική σχεδόν επικύρωση του λόγου ύπαρξης της αριστεράς. Ισχυρίζονται οτι αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο,δεν θα υπήρχε αριστερή ιδεολογική ηγεμονία και οτι η αριστερά κρατά ζωντανή τη μνήμη του Πολυτεχνείου για να φιμώνει την ελεύθερη έκφραση.
Έτσι έχει ξεκινήσει μια αποδόμηση του "Έπους του Πολυτεχνείου" και "αποκατάσταση της Χούντας".Στο πρώτο, ότι δεν υπήρχαν νεκροί, ήταν κατευθυνόμενο και οτι όλοι όσοι συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο έκαναν πολιτική καριέρα αργότερα. Στο δεύτερο, οτι τελικά η Χούντα μπορεί να ήταν λιγο καταπιεστική(ποια βασανιστήρια;) αλλά έκανε οικονομικά θαύματα και υπήρχε ασφάλεια.Βιβλία,εκπομπές, σεμινάρια, ειδικοί σε "Ψυχρό Πόλεμο", όλα βρίσκονται στον πυρήνα της λήθης και της παραχάραξης της ιστορίας.
Δημιουργήθηκε η ανάγκη απο το κράτος το Πολυτεχνείο να αποκτήσει αυτό το συγκεκριμένο αστικό βάρος που εχει σήμερα. Το πρώτο ήταν οτι η "στιγμιαία" Μεταπολίτευση, χρειαζόταν ένα αστικό αντίβαρο ώστε να φανεί οτι κάπως τα πράγματα άλλαξαν απο την εποχή της χούντας.Ιδιαίτερα μετά τις αθωώσεις των βασανιστών, υπήρχε μια υποβόσκουσα οργή για τους "μεταπολιτευτικούς" πολιτικούς. Η εξέγερση του πολυτεχνείου έγινε έπος,καλά αποστειρωμένο ώστε να μπορεί να το χειριστεί το αστικό κράτος χωρίς να λερωθεί με τυχόν κομμουνιστικά μικρόβια. Επίσης,αποτέλεσε αντιστασιακό άλλοθι για τον κάθε "παλαίμαχο" προκειμένου να πατρονάρει τους νεότερους ως "ανίκανους".
Ακόμα βέβαια και αυτή η αποστειρωμένη μνήμη,ενοχλεί αρκετούς. Ενοχλεί γιατί θυμίζει το γεγονός οτι η λαϊκή αντίδραση είναι συχνή σε περιπτώσεις ακραίας καταστολής/κράτους έκτακτης ανάγκης και ιδιαίτερα σε νεότερα στρώματα του πληθυσμού. Ενοχλεί τους νοικοκυραίους που αισθάνονται οτι η "νεα γενιά" δεν είναι σαν τα μούτρα τους.
Στην μη αποστειρωμένη εκδοχή του, η εξέγερση του πολυτεχνείου ήταν μια τραγωδία στο πλαίσιο της συνολικής πολιτικής κατάστασης της χώρας και κατα την διάρκεια της χούντας και πριν. Η Χούντα δεν κατέλυσε ενα υγιές πολίτευμα αλλά ενα ήδη σάπιο,κατ' επίφαση δημοκρατικό πολίτευμα. Η χούντα δεν ανακάλυψε τους φακέλλους πολιτικών φρονημάτων, δεν ανακάλυψε την νοθεία, δεν ανακάλυψε τα ξερονήσια και τις εκτελέσεις. Τα βρήκε έτοιμα. Την Ελλάδα προ χούντας την κυβερνούσαν απολυταρχικοί πολιτικοί, σε συνεργασία με ακροδεξιές συμμορίες ,με λοβιτούρες και τεράστια οικονομικά σκάνδαλα. Ενδεικτικά, οι εκτελέσεις Μπελογιάννη/Πλουμπίδη, εκλογές Βιας και νοθείας, δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη, ανένδοτος, Ιουλιανά και άλλα πολλά συνέβησαν κατα την διάρκεια της "δημοκρατίας". Το σύστημα χρειάστηκε την χούντα ως κλύσμα για να μπορέσει να ξαναστηθεί η δημοκρατία. Μονο τυχαίο δεν είναι που ο νο1 υπεύθυνος όλων των παραπάνω σκανδάλων/διώξεων/πολιτικών με την πτώση της Χούντας έγινε εθνάρχης.
Πάντως δεν είναι "αριστερή κληρονομιά" το Πολυτεχνείο εκτός εαν αποδεκτούν όσοι το πιστεύουν αυτό οτι μόνο η αριστερά αντιστέκεται σε δικτατορικά/απολυταρχικά καθεστώτα. Οτι η αριστερά τιμά περισσότερο (ή μάλλον μόνο αυτή) τιμά το πολυτεχνείο είναι ενδεικτικό οτι οι υπόλοιποι δεν βρίσκουν τόσο σημαντική την οποιαδήποτε αντίσταση ενάντια σε τέτοιες καταστάσεις. Το τραγικό είναι οτι η αριστερά τιμά και ορισμένους μη αριστερούς αντιστασιακούς όπως τον Μουστακλή ενώ ο ιδεολογικός του χώρος τηρεί σιωπή ιχθύος.
Έχει νόημα ο εορτασμός της επετείου της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου; Εξαρτάται. O Mainstream εορτασμός που θεωρεί το Πολυτεχνείο ως "έπος",αγνοώντας ολόκληρο το κοινωνικο/πολιτικό πλαίσιο της περιόδου (καθώς και αυτής που ακολούθησε), εχει βρυκολακιάσει όπως έλεγε σωστά η Δημητρα Παπαδοπούλου στους "Απαράδεκτους".
Απο την άλλη, επειδή η μεταπολίτευση δεν έλυσε τίποτα και επειδή υπάρχει αυτή η προσπάθεια"αλλοίωσης της ιστορίας" , η ιστορική μνήμη είναι αναγκαία. Οι φοιτητές και οι εργάτες δεν ξύπνησαν απλά μια μέρα και έκαναν κατάληψη στο Πολυτεχνείο. Υπήρχε ενα πολυ συγκεκριμένο υπόβαθρο, πολλοί προηγούμενοι αγώνες και φυσικά μια πολυ σπέσιαλ καταστολή (και απο την Χούντα αλλά και απο την Δημοκρατία) που τους οδήγησε σε αυτήν την πράξη, η οποία βάφτηκε με το αίμα τους. Οτι υπάρχει αυτή η προσπάθεια παραποίησης της ιστορίας,δείχνει οτι κάποια πράγματα απο το πολυτεχνείο είναι διαχρονικά ή πιο σωστά επαναλαμβάνονται. Όπως έλεγε και ο θείος Κάρολος "Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρωτη φορά ως τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα". Ισως χρειαστεί ακόμα ενα Πολυτεχνείο (πετυχημένο αυτήν την φορά) ωστε να καταρρεύσουν και αυτές οι δημοκρατικότατες χουντίτσες που προήλθαν απο την διάλυση της μεγάλης Χούντας όπως γράφει ορθά ο Βασιλής Ραφαηλίδης.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου