Αδελφοί μουσουλμάνοι: Τζιχαντιστές και ομαδική παράκρουση.

Πάντα οι άνθρωποι έχουν ένα κομμάτι του εαυτού τους που δεν μπορούν να αποβάλλουν. Είτε αυτό λέγεται μια καλή ή κακή ανάμνηση είτε διάφορα στιχάκια και ρητά που ακούγονται και μένουν αποτυπωμένα. Κάπως έτσι λειτούργησε και σε εμένα σήμερα. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις μου ήρθε στο νου το εξής γνωμικό: Ο,τι σπέρνεις θα θερίσεις.

Θα με ρωτήσεις τώρα πολύ ευλόγα πως κολλάνε όλα αυτά; Και θα απαντήσω ότι με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν μου είναι δύσκολο να μην κάνω τέτοιους συνειρμούς. Η αιτία λοιπόν αυτών των σκέψεων είναι η παρακολούθηση γύρω από το ζήτημα του Islamic State ή αλλιώς των φοβερών και τρομερών τζιχαντιστων. Αυτήν την στιγμή οι συγκεκριμένοι κύριοι σχεδόν μονοπωλούν τον τηλεοπτικό χρόνο στους παγκόσμιους δέκτες των απανταχού τηλεορασόπληκτων.

Οι εκ των Δυτικών ονομασμένοι ISIS (Islamic State of Iraq & Syria) όπως το λέει το όνομά τους, είναι φανατικοί μουσουλμάνοι οι οποίοι έχουν καταλάβει το βόρειο Ιράκ ένα κομμάτι απο Συρία και περιοχές του Λεβάντε (όπου γεωγραφικά βρίσκονται η Ιορδανία, η Παλαιστίνη, Το Ισραήλ, Το Λίβανο και ένα μέρος της νότιας Τουρκίας.

Έτσι λοιπόν ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε. Φέραμε πόλεμο, πείνα και φτώχεια σε αυτά τα κράτη. Κάποιος θα βρεθεί να τους ποτίσει με θρησκεία, “ιδανικά” και ανωτερότητα και voilà. Παλιά η συνταγή. Τώρα σπεύδουμε να τους βαφτίσουμε τρομοκράτες και φασίστες δολοφόνους.΄Οχι πως δεν είναι δηλαδή φασίστες και δολοφόνοι. Δεν πρόκειται να πάρω το μέρος τους ή να τους δικαιολογήσω. Αλλά κάτσε λίγο, πως γίνεται να μιλάμε εμείς για δικαιοσύνη την στιγμή που πριν 14 χρόνια περίπου καταρήμαξαμε τον Ιρακινό λαό; Και θα μου απαντήσετε: Ναι, αλλά έχουν σκοτώσει δύο άμαχους δημοσιογράφους, πάνε για άλλους και έχουν απειλήσει ανοιχτά τα States. Μα φυσικά τα States τους τρέμουν, έχουν τόσα πολλά να φοβηθούν από αυτούς. Είναι τόσο πολύ εξοπλισμένοι σε τεχνογνωσία και όπλα για να επιτεθούν εκεί. Αλλά και πάλι έστω ο,τι τα βρίσκουν όλα αυτά,τα χρήματα και τα όπλα που χρειάζονται από πού προέρχονται; Ποιοι έχουν τις μεγάλες βιομηχανίες όπλων; Είναι ένας φαύλος κύκλος γεμάτος θεατρινισμούς.

Η αλήθεια είναι πως δεν με αγγίζουν τόσο οι απειλές τους προς τις Δυτικές χώρες ούτε τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Αυτό που με ενοχλεί σαν αγκάθι είναι ο άμαχος μουσουλμανικός πληθυσμός στις περιοχές που καταλαμβάνουν και σφαγιάζουν καθημερινά ανά εκατοντάδες. Κάτι που αναφέρουν στα ψηλά γράμματα οι τηλεοράσεις.

Ο λόγος που γίνονται όλα αυτά κατ΄εμέ είναι επειδή θέλουν να προσανατολίσουν και να φανατίσουν τον κόσμο εναντίον στον νέο εχθρό τους μουσουλμάνους (το ίδιο συμβαίνει βέβαια και με αυτούς το ότι οι ηγέτες είναι στην αντίπερα όχθη δεν σημαίνει πως έχουν και διαφορετική πολιτική). Για αυτό άλλωστε τους προμηθεύουν με όπλα. Δεν θα σταθώ στον φανατισμό και στην πλύση εγκεφάλου που τους κάνουν, αυτοί είναι “υποανάπτυκτοι”, αλλά να χαρώ εγώ εμάς τους ανεπτυγμένους που πιστεύουμε ο,τι ακούμε χωρίς καμία παραπάνω έρευνα.

Από την άλλη πλευρά όμως πρέπει να ακούσουμε τι λένε και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι, ιμάμηδες και μη. Πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες τους έχουν βγει και τους υποστηρίζουν ανοιχτά, άλλοι έχουν κρατήσει λίγο πιο ουδέτερη στάση και άλλοι δεν υποστηρίζουν καθόλου αυτήν την ενέργεια. Όμως θα αναφέρω ενδεικτικά τα λόγια του Ιμάμη του Λονδίνου: Δεν πιστεύουμε στους δυτικούς νόμους και στα ανθρώπινα δικαιώματα, παρά μόνο στη Σαρία. Ένας πάλι καλός μου φίλος από το Βόρειο Ιράκ σε ερώτηση του πως τα βλέπεις μου ανέφερε το εξής, αυτήν την στιγμή γίνεται έντονη προπαγάνδα στους νέους και είναι πολύς κόσμος που εγκαταλείπει τις χώρες του εξωτερικού που διαμένει και πάει να στρατευθεί και να εκπαιδευτεί εθελοντικά στη Συρία με το Islamic State.

Ας επιστρέψουμε όμως στην ελληνική πραγματικότητα και ας δούμε πως βλέπει ο μέσος Έλληνας αυτήν την κατάσταση. Τον παρακολουθούμε να κάθεται στον καναπέ, να βλέπει τηλεόραση και έντρομος να ακούει τα νέα για το ISIS. Τρομοκρατείται διότι πιστεύει πως έχουμε υπερβολικά πολλούς μουσουλμάνους στην χώρα, βλέπει την δολοφονία του δημοσιογράφου και σκέφτεται πως μπορεί να είναι και αυτός ένα πιθανό μελλοντικό θύμα. Σηκώνεται από τον καναπέ μέσα στην παραζάλη του τρόμου και της ανασφάλειας, κοιτάζει έξω στον δρόμο, γνωρίζει πως στο παραπάνω στενό μένουν κάποιοι μετανάστες. Κλειδαμπαρώνεται μέσα στο διαμέρισμά του και πάει για ύπνο σκεπτόμενος πως η μόνη ελπίδα για τη Ελλάδα είναι η Ρωσία και η Χρυσή Αυγή.

                                                                                          - Σοφία Κ. 

SHARE SHARE SHARE

G L Laurentis

I love creative writing. I start a story without any planning and end it when i feel its time to move to another story. You can say I improvise almost everything. Well when I say everything I mean everything. Life is all about small or big incidents that move you forth or back. So without further ado, welcome and enjoy your stay!