Σώβρακα και φανέλες!

Ο λόγος που έκλεισε το Αλτερ?

Η λέξη χουλιγκανισμός ειναι βρετανικής προέλευσης. Δεν είναι τυχαίο που στην γενέτειρα του ποδοσφαίρου φιλάθλιοι των ομάδων έδιναν ραντεβού θανάτου και σκοτωνόντουσαν μέσα και έξω απο τα γήπεδα. Κάπου εκει ήρθε η Σιδηρά Κυρία (Μάργκαρετ Θάτσερ) και διέλυσε ουσιαστικά τον οπαδισμό. Πρώτον με πλήρη αστυνόμευση των γηπέδων, δεύτερον με διάλυση των συνδέσμων και τρίτον με ποινικοποίηση του χουλιγκανισμού. Ίσως λοιπόν το μοναδικό καλό που έκανε η Θάτσερ ήταν αυτό.

Ένας λόγος που δεν μου άρεσε ποτέ το ποδόσφαιρο, είναι στην Ελλάδα είναι ακραία χρωματισμένο και επαγγελματικό μόνο στα λεφτά (γιατί απο ποιότητα παικτών άστο). Γιατί ας το παραδεχτούμε, η Ελλάδα δεν είχε ποτέ κορυφαίους παίκτες γιαυτό και αγόραζε παίκτες απο το εξωτερικό με τερατώδη χρηματικά ποσά. Η ποιότητα του πρωταθλήματος και όλων των ομάδων είναι τόσο κακή, που οι ξένοι παίκτες έρχονται εδώ για διακοπές μετά αποδοχών.

Το ποδόσφαιρο σαν άθλημα θέλει σκέψη,ταχύτητα,στρατηγική και ακρίβεια. Πάρε λοιπόν μια ελληνική ομάδα και δεν έχει τίποτα απο τα παραπάνω. Τα ματς που παίζονται στην αλάνα είναι πιο ποιοτικά και ουσιώδη απο αυτά που παίζονται σε γήπεδα εκατομμυρίων στην Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο είναι και ενα επικερδές άθλημα για χορηγούς και επιχειρηματίες πράγμα που φαίνεται απο τα χρήματα που σκάνε για να αγοράσουν παίκτες. Παρόλα αυτά κανένας δεν κάθισε να αλλάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί; Γιατί δεν το θέλουν ούτε οι οπαδοί,ούτε οι επιχειρηματίες. Και οι δυο τους θέλουν το ποδόσφαιρο σε αυτήν την σάπια κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Μέγας χορηγός: Υπουργείο Τουρισμού.

Για την υγεία των Ελλήνων φιλάθλων δεν χρειάζεται να αναφερθούμε νομίζω. Αναμετρήσεις σε δημόσια μέρη τα οποία καταλήγουν σε αιματοκύλισμα, καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και άλλα τέτοια όμορφα. Οι αγώνες ποδοσφαίρου δεν είναι μια ευκαιρία για αυτούς να απολαύσουν το άθλημα αλλά να βγάλουν τα σώψυχα τους, να αποκτηνωθούν και να κυλήσουν μερικές χιλιάδες σκαλιά πίσω στην εξέλιξη.

Η εθνική ομάδα είναι το ποτ πουρί όλων των παραπάνω. Το 2004 κατάφερε με τρομακτική τύχη να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αν όφειλε κάπου την επιτυχία της ,ήταν στον Οττο Ρεχάγκελ που κατάφερε να οργανώσει αυτόν τον συρφετό απο βλαχόρκ που μέχρι πριν έπαιζαν σαν καμικάζι. Ένα μήνα μετά την νίκη στο Euro , η Ελλάδα έχασε απο την Αλβανία. Λίγο καιρό μετά ο Ρεχάγκελ πήρε πόδι, ακολουθώντας την κλασσική παράδοση των Ελλήνων “Δεν φταίνε οι παίκτες που είναι άχρηστοι, αλλά οι προπονητές.” Όταν μετά απο χρόνια στην Ελλάδα ήρθε ο Ρεχάγκελ ούτε ένας Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν πήρε να τον χαιρετίσει και καλά επειδή είναι Γερμανός. Έτσι συμπεριφέρονται οι Έλληνες ποδοσφαιριστές σε όποιον τους προσέφερε περισσότερα απο όσα μπορούσαν να ονειρευτούν.

Όταν όλα αυτά γινόντουσαν προ κρίσης ήταν απλά ενοχλητικά. Έπρεπε να μένεις ξύπνιος τα βράδια που η Ελληνική παράγκα έστηνε κάποια θεατρική παράσταση, να προσέχεις στην Λεωφόρο Λαυρίου μην σε πάρει καμία πέτρα απο τα επεισόδια και να μην παρκάρεις σε απόσταση ενός χιλιομέτρου απο γήπεδο. Η οικονομική κρίση δεν άφησε ανεπηρέαστες τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Ενώ ο βασικός μισθός κατρακυλούσε στα 500 ευρώ, το κράτος έδινε λεφτά ΜΑΣ στις ομάδες για να μην χρεοκοπήσουν. Μπορεί να μην έχουμε δημόσια ασφάλεια, υγεία, εκπαίδευση αλλά ποδόσφαιρο πρέπει να συνεχίσουμε να βλέπουμε.

Κάτι τέτοιες φορές καταλαβαίνω τους παλαιούς ΚΚΕδες που διακήρυσσαν οτι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Βλέπεις την κοινωνία να καταρρέει γύρω σου και εσυ ζητωκραυγάζεις μερικούς μπουρτζόβλαχους που κλωτσάνε μια μπάλα και πληρώνονται σε μία μέρα όσα εσύ βγάζεις σε δυο χρόνια. Ζητωκραυγάζεις για μια ομάδα που δεν είναι τίποτα άλλο απο μια επιχείρηση η οποία στην τελική δεν παράγει τίποτα. Ούτε πολιτισμό,ούτε διασκέδαση.

Το mundial της Βραζιλίας είναι λάθος απο πολλές πλευρές. Οι εικόνες απο τις φαβέλες που καταστρέφονται για να μην χαλάσει η εικόνα της Βραζιλίας στους τουρίστες που έρχονται, τα παιδιά που εκδίδονται για 1.5 ευρώ και οι άνθρωποι που σκοτώνονται απο τις επεμβάσεις της αστυνομίας δεν είναι “μια θλιβερή εικόνα μέσα σε μια χαρούμενη γιορτή ποδοσφαίρου”. Είναι μια εικόνα απο το μέλλον. Μέσα σε αυτό το θέατρο, η Ελλάδα που δεν έχει να πληρώσει τους συνταξιούχους της έστειλε την ορκ κομπανία για να συμμετάσχει στο μουντιάλ. Μετά απο δύο χαμένους αγώνες η Ελλάδα κατάφερε να νικήσει την Ακτή Ελεφαντοστού.

Η εθνική ομάδα ενός λαού που υπέστη πρόσφατα στρατιωτικό πραξικόπημα με στόχο την ανατροπή του προέδρου που αρνούνταν να παραχωρήσει έναντι πινακίου φακής τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας του σε νεο-αποικιοκρατικές δυνάμεις παίζει με την εθνική ομάδα ενός άλλου που υπέστη επανειλημμένα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και ο οποίος γενικότερα υφίσταται τη βιαιότερη στον 21ο αιώνα νεοφιλελεύθερη επίθεση στο λεγόμενο "ανεπτυγμένο" κόσμο. Ο αγώνας αυτός παίζεται στο έδαφος μιας χώρας με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και απίστευτη φτώχεια. Τι να υποστηρίξεις ακριβώς τώρα;

Η νίκη της Εθνικής ομάδας έχει αποκτήσει διαστάσεις ομαδικής ψύχωσης. Χριστιανο-ταλιμπάν ξεχύθηκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας... την πρόκριση της ομάδας στους 16. Μερικοί υποστηρίζουν οτι ο ελληνικός λαός χρειαζόταν αυτήν την νίκη. Χρειαζόταν όπως λένε να σηκώσει το κεφάλι του. Να σηκώσει το κεφάλι του επειδή κάποιοι μπαστουνόβλαχοι στην άλλη άκρη του πλανήτη έβαλαν μια μπάλα μια φορά παραπάνω σε ενα τέρμα. Για να σκεφτώ τι επίδραση έχει στην ζωή μου αυτή η νίκη.. Α ναι σωστά ΚΑΜΜΙΑ.

Οι σκηνές πανηγυρισμού ήταν πέρα του δεόντως τρομακτικές. Χιλιάδες Ελλήνων κατέβηκαν συντονισμένα στους δρόμους οχι για να διαδηλώσουν, να πάρουν τα όπλα ή ασκήσουν οποιαδήποτε μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας αλλά για να πανηγυρίσουν. Έστρωσαν σημαίες κάτω ,τις προσκυνούσαν με εθνικιστική παράνοια ενω μια πορνοστάρ αποφάσισε να τα πετάξει όλα στο συντριβάνι του Συντάγματος.

Αυτό με τρομάζει. Με τρομάζει η τέλεια απάθεια των Ελλήνων που σαν νέοι Ρωμαίοι πολίτες ενδιαφέρονται μόνο για άρτο και θεάματα (όσο ακόμα έχουν άρτο). Όσο λοιπόν οι ούγκανοι οπαδοί χαίρονται, η ΔΕΗ ξεπουλιέται όπως και άλλα τόσα κομμάτια της Ελλάδας. Και κανένας δεν ενδιαφέρεται για αυτό, απλά περιμένει τον επόμενο αγώνα της εθνικής ομάδας. Εαν ο Αντωνάκης Σαμαράς το βράδυ της νίκης έκανε αιφνίδιες εκλογές θα κέρδιζε με 70%. Τόσο όρκ είναι οι Ελληνάρες πολίτες.

Σαν μάνα εξ ουρανού έπεσε η νίκη της εθνικής για τα τηλεοπτικά κανάλια που εχουν ανυψώσει αυτό το κατόρθωμα στα επίπεδα της νίκης του 1940. Καθημερινά ενα μικρό αφιέρωμα με την άκυρη βουτιά του Σαμαρά και το ελληνικό πνεύμα που είναι ακόμα ζωντανό. Νεκροζώντανο θα έλεγα, ραμμένο σαν φρανκενσταϊν και κρατά τον φαλλό του με ευλάβεια. Η αλήθεια είναι οτι λιμνάζοντες μικροαστοί στην Ελλάδα χρειαζόντουσαν τον αγώνα για να αισθανθούν κάπως ανώτεροι. Η Ελληνική περηφάνια είναι σαν τον φαλλό που στο Ελληνικό κράτος θα μπορούσε να ήταν εθνικό σύμβολο, εαν δεν γινόμασταν τελείως ρόμπα στο εξωτερικό. Όπως ο φαλλός έτσι και η Ελληνική περηφάνια παραμένει τσίτα μέχρι να κάνει την δουλειά της. Μετά πέφτει στα Τάρταρα. Όσο ο Φαλλός λοιπόν είναι όρθιος,βαράτε βιολιτζήδες. Θα ήταν πολυ υπέροχο θέαμα να δω Ελληνάρες να χτυπάνε τους φαλλους τους πάνω σε ασπίδες για να τρομάξουν τους Κοσταρικανούς.

Στην κατηγορία οτι είμαι ανθέλληνας όπως και όλοι οι υπόλοιποι που βρίζουν το περικολοζαμέντε είναι επικά αστείο να παίρνουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων με τις φανέλες. Αυτό τελικά που ενοχλεί όσους έπεσαν σε αυτήν την εθνικιστική παράνοια είναι οτι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ορισμένοι είναι ενάντια σε αυτό. Ορισμένοι, περισσότερο συνειδητοποιημένοι σιωπούν ,γιατι γνωρίζουν τι θα ακολουθήσει. Αν λοιπόν η απέχθεια που έχω για την εθνική ομάδα είναι δείγμα ανθελληνισμού, παρακαλώ την Ισλανδική πρεσβεία να με δεχθεί σαν πολιτικό πρόσφυγα. Καλύτερα δίπλα με ηφαίστεια παρά με τον εθνικιστικό απόπατο.

ΥΓ: Η Ελλάδα αποκλείστηκε απο την Κόστα Ρίκα σε ένα μάτς που θύμιζε μεγάλα πλάνα του Αγγελόπουλου. Ομολογώ οτι λυπήθηκα λίγο τον Σάντος αλλά μέχρι εκεί. Λίγο χάρηκα που δεν έγιναν πανηγυρισμοί και άλλα τέτοια ορκιλίκια. Γιατί ο πραγματικός αγώνας που παίζεται στην Ελλάδα είναι ήδη στις καθυστερήσεις και οι περισσότεροι παίζουν όπως η Εθνική μας.  

                                                                                                           -Τάδε έφη

SHARE SHARE SHARE

G L Laurentis

I love creative writing. I start a story without any planning and end it when i feel its time to move to another story. You can say I improvise almost everything. Well when I say everything I mean everything. Life is all about small or big incidents that move you forth or back. So without further ado, welcome and enjoy your stay!