Είναι απορίας άξιο ποιός τελικά βλέπει τηλεόραση.Οκευ παραδέχομαι οτι βλέπω Σκαϊ όποτε έχει κάποιο καλό ντοκυμαντέρ (αυτά με την φωνή του Attenborough) αλλά επ ουδενί δεν παρακολουθώ οτιδήποτε δεν είναι στα αγγλικά. Ναι με έπιασαν οι μισελληνιστικές μου τάσεις αλλά αυτήν την εποχή ψάχνεις λόγους για να νιώθεις καλά που είσαι Έλληνας. Σίγουρα έχω σταματήσει να βλέπω ειδήσεις με τον τρόπο που έβλεπα πριν πέντε χρόνια. Η προπαγάνδα που βρίθουν τα ιδιωτικά κανάλια είναι τέτοια που σκέφτεσαι οτι το κάνουν για πλάκα. Όχι όμως.
Πριν πέντε χρόνια η τηλεόραση ήταν υποφερτή. Υποφερτή σήμαινε οτι μπορούσες να φας βλέποντας τηλεόραση χωρίς να κάνεις εμετό. Όλα αυτά άλλαξαν άρδιν την στιγμή που έπεσε σαν εικοσιπεντάκιλο τσιμέντο απο τον 3ο όροφο το ΔΝΤ στην Ελλάδα. Απο την μακάβρια αυτή στιγμή οι καναλάρχες και οι ακόλουθοί τους έδωσαν ενα ρεσιτάλ τρομοκρατίας. Οποιαδήποτε δημοκρατική μάσκα είχαν, πετάχτηκε στα σκουπίδια και τραβήχτηκε μια διαχωριστική γραμμή. Απο την μία πλευρά οι έλληνες νοικοκυραίοι που έβλεπαν Σταη, Πορτοσάλτε και Τράγκα και απο την άλλη όσοι ήταν ανθέλληνες, καταστροφολογοι και αντιδημοκράτες. Όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο μου η προπαγάνδα έχει δυο χαρακτηριστικά: Πρώτον την εκλογίκευση μιας παρανοϊκής ιδέας και δεύτερον συνεχόμενη αναπαραγωγή αυτής της ιδέας.
Πριν πέντε χρόνια στην Ελλάδα κανείς δεν ήξερε το ΔΝΤ. Μέσα σε δέκα μέρες απο την στιγμή που ο ΓΑΠ είπε οτι «χρεωκοπήσαμε» , κάθε κανάλι/δημοσιογράφος επανέλαβε λέξεις όπως spread ,ομόλογα και αδυναμία πληρωμής. Ο βομβαρδισμός (άχρηστης) πληροφορίας ήταν τόσο ισχυρός που οι περισσότεροι είχαν παγώσει. Δεν έπρεπε κάποιος να περπατά αμέριμνος προς την δουλειά του γνωρίζοντας οτι μπορεί να χρεωκοπήσουμε,να απολυθεί και να χάσει το σπίτι του. Φυσικά τα κανάλια δεν έδειχναν ως υπεύθυνους τους πολιτικούς και την χουντική αριστοκρατία της Ελλάδας αλλά τους ίδιους τους πολίτες. «Ξοδεύουμε περισσότερα απο όσα παράγουμε» ήταν η φράση που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή. «Υπεύθυνη για την κατάντια μας, είναι η διαφθορά» η δεύτερη φράση που ακολουθούσε Οι ημέρες εκείνες έμοιαζαν σαν να είναι οι τελευταίες του Ελληνικού κράτους. «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες, λες και βρισκόμασταν στο 1941. Το μήνυμα ήταν αυτό. Είμαστε σε πόλεμο.
Ποιός ήταν ο εχθρός; Το ΔΝΤ; Οχι γιατί ήρθε να μας σώσει. Οι πολιτικοί; Έκαναν οτι μπορούσαν να μας βγάλουν απο την κρίση. Οι μεγαλοβιομήχανοι; Μα αυτοί ήταν η ελπίδα μας οτι δεν θα χάσουμε τις δουλειές μας εδω. Τότε ποιός ήταν ο αντίπαλος; Όποιος δεν συμφωνούσε με την πλατιά συναίνεση που ήταν απαραίτητη για να διασωθεί η Ελλάδα.
Η “στήριξη” της Ελλάδος απο το ΔΝΤ ήταν ένα τεράστιο φιάσκο όπως και τα μνημόνια που ακολούθησαν. Είναι απορίας άξιο πόσο υπεύθυνος για την κατάντια της Ελλάδας μπορεί να ήταν ενας χαμηλοσυνταξιούχος ή ενας απλός μισθωτός, που είδε τον μισθό του να κουρεύεται στο μισό (αν οχι παραπάνω). Το ελληνικό κράτος και έθνος(;) ήθελαν ενα γενικό ρετουσάρισμα και το μοναδικό φάρμακο για αυτό ήταν το μνημόνιο. Να καθαρίσει το βρώμικο πελατειακό κράτος, την διαφθορά και ίσως και το ελληνικό ήθος.Το μνημόνιο όμως δεν είχε σκοπό την κάθαρση απο τας δυνάμεις του κακού αλλά την υποτίμηση της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Οι μαζικές απολύσεις, η πώληση σε αστείες τιμές του δημοσίου πλούτου και η εκποίηση του κοινωνικού κράτους έγιναν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Για να αποφευχθεί ενας γενικευμένος εμφύλιος (ή μια ανάλογη αραβική άνοιξη) τα κανάλια/site επιστρατεύτηκαν δια την δημιουργία ενός κλίματος πανικού. Οι δημοσιογράφοι “έσκιζαν” τα gucci ιμάτια τους, ισχυριζόμενοι οτι κάθε νομοσχέδιο που περνούσε ήταν για το καλό όλων. Όταν μια ομάδα πολιτών αντιδρούσε, τα πάνελ γέμιζαν με “ειδικούς” που λοιδορούσαν την συγκεκριμένη ομάδα. Διαδήλωναν οι εκπαιδευτικοί για τις απολύσεις, αμέσως οι “ειδικοί” στα πάνελ έκραζαν το πόσο άχρηστο είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα και οτι οι εκπαιδευτικοί ήταν χαραμοφάηδες. Έκαναν οι γιατροί απεργία για τα νοσοκομεία, “οι γιατροί παίρνουν φακελάκια και έχουν ιδιωτικά ιατρεία”. Σκοπός ήταν να στρέψουν κάθε κομμάτι της κοινωνίας ενάντια σε κάποιο άλλο ώστε να μην υπάρξει μια συνολική αντίδραση ενάντια στην κυβερνητική προδοσία. Αλλά δεν σταμάτησαν σε αυτό.
Όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά οι κοινωνικές κρίσεις ενός συστήματος, ενδυναμώνουν την αριστερά. Ο φόβος αυτός, εντυπωμένος στο DNA των προυχόντων αυτής της χώρας, μετασχηματίστηκε στην Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή απο ένα κόμμα του 0.5% έφτασε στο 7% μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Τα χρήματα που έδιναν οι μεγαλοβιομήχανοι ,εφοπλιστές και κατασκευαστές δεν ήταν αρκετά. Το χάπι της Χρυσής Αυγής έπρεπε να χρυσωθεί στον κόσμο. Τουλάχιστον θα έπρεπε να παρουσιαστεί η αριστερά το ίδιο “φασιστική” με την Χρυσή Αυγή (εντελώς τυχαία η άνοδος της Χρυσής Αυγής συνέπεσε με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ). Αρχικά οι δημοσιοκάφροι “εντυπωσιάστηκαν” απο την άνοδο ενος τέτοιου “ιδιόρρυθμου” κόμματος και το παρουσίασαν σαν μια εναλλακτική στην πολιτική σκηνή του τόπου. Οι φασίστες δεν ήταν κακά παιδιά λίγο παρεξηγημένοι. Απο τον Σταύρο Θεοδωράκη που πίνει αδιάφορος τον καφέ του απο την κούπα της Χρυσής Αυγής μέχρι τα ποταπά γύναια στο Star που παρουσίαζαν τον Κασσιδιάρη σαν ενα συμπαθητικό εργένη, η προπαγάνδα καλά κρατούσε. Η τούρτα δεν έδεσε οταν τα εγκλήματα των Χρυσαυγιτών βγήκαν στην επιφάνεια (δολοφονίες μεταναστών, ξύλο σε φοιτητές κλπ). Εκεί το τροπάρι άλλαξε με την προσπάθεια να εξισώσουν αριστερά και Χρυσή Αυγή. Όπως λέει και ο Άρης Χατζηστεφάνου αστειευόμενος “Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε την Χρυσή Αυγή που μας έδειξε πόσο επικίνδυνη είναι η αριστερά”. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτάμι του αίματος που είχε χύσει η οργάνωση. Όποιος στήριζε την Χρυσή Αυγή ήταν φασίστας οπότε για να μην χάσουν την “εμπιστοσύνη των μαζών” οι δημοσιογράφοι λάλησαν ως πετεινοί και απαρνήθηκαν τα πάντα.
Παράλληλα τα ΜΜΕ συνέχιζαν να ταϊζουν κουτόχορτο τους τηλεθεατές. Μαγειρεμένο με σως απο λεμόνι με συνοδεία καπνιστού σολομού βεβαίως βεβαίως. Το πρόγραμμα της τηλεόρασης γέμισε με μάγειρες την στιγμή που χιλιάδες στήνονται έξω απο τα συσσίτια της εκκλησίας. Καμία κουβέντα για την κρίση, καμία κουβέντα για την κοινωνία που καταστρέφεται. Ο Λούμπεν εθελοντισμός των Ατενίστας αποθεώθηκε, προωθώντας την ιδεολογία “Δεν με νοιάζει εαν ένας άστεγος πεθαίνει,αρκεί να έχει παρτέρια το Σύνταγμα”. Τα δελτία ειδήσεων ξόδευαν ώρες για την αναζήτηση του χαμένου Boeing, το ατύχημα που έγινε στο Luna Park του Ελληνικού αποφεύγοντας να ασχοληθούν με σοβαρά θέματα. Δεν υποβαθμίζω τον θάνατο ενός παιδιού αλλά θυμίζει επικίνδυνα το ρητό του Στάλιν “Ενας θάνατος είναι τραγωδία, ενα εκατομμύριο θάνατοι είναι απλά μια στατιστική”.
Πλησιάζοντας προς τις εκλογές τα καμπανάκια χτυπάνε δαιμονισμένα. Όση προπαγάνδα και εαν έχουν ρίξει στο προλεταριάτο, μια κυβέρνηση συνεργασίας πάει περίπατο όταν το ΣΥΡΙΖΑ φιγουράρει πρώτο. Η χωρίς προηγούμενο λασπολογία ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ είναι το λιγότερο αστεία. Ένα κόμμα το οποίο έχει ζαλιστεί απο την απότομη άνοδο του, έχει παρουσιαστεί σαν το Sum Of all fears, ανίκανο και επικίνδυνο να κυβερνήσει απο την πλειοψηφία του τύπου. Χωρίς την Χρυσή Αυγή να μπαλαντζάρει προς τα δεξιά το σύστημα, οι κυβερνητικοί έχουν πάθει σοκ. Πέρδεται κάποιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σαράντα λεπτά ανάλυσης για την ξεδιαντροπιά των αριστερών. Οι δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν το ΣΥΡΙΖΑ πάντα οριακά μπροστά ή πισω απο την ΝΔ, για την δημιουργία μιας πόλωσης.
Σαν ύστατη λύση ανάγκης άρχισαν να επιστρατεύονται δημοσιογράφοι για να καλύψουν το κενό των κυβερνητικών ευρωβουλευτών. Πρώτος απο όλους ο Σταύρος Θεοδωράκης, που μέσω της ανικανότητας του εξύμνησε την Χρυσή Αυγή και ύστερα η Σπυράκη,πρωτοκλασάτη σπιούνος της Νεας Δημοκρατίας. Αρκετές φορές η προπαγάνδα καταλήγει σε αυτογκόλ όπως στην συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη στον Νικο Ευαγγελάτο. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν ήταν προετοιμασμένος για τις τελείως αυτονόητες ερωτήσεις όπως “Ποιο ειναι το πρόγραμμα σας;” ή “ποια η λύση σας στο μεταναστευτικό”. Αυτό το συμβάν καθώς και μια “οχι τόσο ακραία προπαγανδιστική” στάση ήταν ο λόγος που ο Ευαγγελάτος πήρε πόδι απο τον Σκαϊ. Σαν Σταλινικοί κομισάριοι οι διευθυντές προγράμματος εκτελούν όποιος δεν δείχνει το απαραίτητο πάθος για την τέλεση του έργου του.
Ενώ λοιπόν η τηλεόραση μοιάζει με τις γιγαντοθόνες που είχαν τοποθετηθεί στους Ολυμπιακούς του 1936 στο Βερολίνο, το ίντερνετ αποτελεί την πραγματική πηγή αντικειμενικής πληροφόρησης. Για κάθε site όπως το “Πρώτο θέμα” υπάρχει το “TVXS” ή το “Vice”. Δημοσιογράφοι που απολύθηκαν απο το ραδιόφωνο και την τηλεόραση έχουν πλέον τον δικό τους χώρο να λένε την γνώμη του (ίδε Άρης Χατζηστεφάνου). Η προπαγάνδα έχει δεχθεί ισχυρά χτυπήματα απο την ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας. Απο τα κοινωνικά δίκτυα μέχρι το twitter , η πληροφορία ταξιδεύει με απίστευτη ταχύτητα. Είναι όμως δική μας ευθύνη να την αξιολογήσουμε.
ΥΓ: Οι εκλογές της Κυριακής έδειξαν οτι η προπαγάνδα έκανε εν μέρει της δουλειάς της. Αναδείχθηκε το απολιτίκ, ο φασισμός,η πνευματική τρυφηλότητα αλλά και η διάθεση για μία αλλαγή (αυτό όμως είναι θέμα για άλλο άρθρο). Κοντός ψαλμός αλληλούια λοιπόν.
“H Προπαγάνδα δεν εξαπατά τους ανθρώπους, απλά τους βοηθάει να εξαπατήσουν τον εαυτό τους”.
Eric Hoffer
-Τάδε έφη
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου