ΔΝΤ: Πως να στήσεις ένα φεουδαρχικό σύστημα στην Ελλάδα (και όχι μόνο).

Ένας απο τους πιο διορατικούς οικονομολόγους, ο John Maynard Keynes, είχε προειδοποιήσει λίγο πριν την κρίση του 1929 τους δανειστές να σβήσουν τα δάνεια των χωρών ως προς αυτούς γιατί θα βύθιζαν την υφήλιο σε κρίση. Όπως έδειξε η ιστορία κανένας απο τους δανειστές δεν ενδιαφέρθηκε για την γνώμη του με αποτέλεσμα η κρίση του 1929 να οδηγήσει πάρα πολλούς απο αυτούς σε χρεωκοπία. Όμως υπήρξε κάποιος που τον ευχαρίστησε για την καινοτόμα ιδέα του (ανεξάρτητα εαν την είχε πράξει πριν την διατυπώσει ο Keynes), καθώς το κράτος στο οποίο ανήκε δεν αναγνώρισε τα χρέη της προηγούμενης ηγεσίας ως προς τους δανειστές. Ήταν ο Βλαντιμίρ Λένιν.

Ο Keynes θεωρείται απο την πλειοψηφία των οικονομολόγων ως ξεπερασμένος, δίνοντας στην θέση του σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως νεοφιλελεύθερους. Στον καπιταλισμό του Keynes οι αγορές ήταν σαν τα παιδιά. Ποτέ οι αγορές δεν θα μπορούσαν να σταθούν απο μόνες τους στα πόδια χωρίς το κράτος να έχει τον πρώτο λόγο. Το κοινωνικό κράτος ήταν για τον Keynes μια προϋπόθεση για να λειτουργήσει σωστά ο καπιταλισμός. Οι ελεύθερες αγορές για τον Keynes ήταν μια φαντασίωση των εταιριών ,που εν καιρώ θα δημιουργούσε κρίσεις και στο τέλος θα έριχνε το σύστημα.

Μερικοί θα σκεφτόμασταν οτι στον αντίποδα αυτής της θεωρίας ήταν ο κομμουνισμός. Ο Κευνσιανισμός είχε ένα πολυ σοβαρότερο αντίπαλο απο τον κομμουνισμό, ο οποίος μεγάλωνε στα μέσα της δεκαετίας του 50 στις ΗΠΑ . Πατέρας αυτής της οικονομικής θεωρίας ήταν ο Milton Friedman ο οποίος έβλεπε τον καπιταλισμό του Keynes ως ένα άρρωστο σύστημα στο οποίο κανένας δεν κερδίζει αυτό που του αξίζει. Η περίφημη “σχολή του Σικάγο” την οποία ίδρυσε ο Friedman δεν έβλεπε τον κομμουνισμό σαν αντίπαλη ιδεολογία αλλά τον Κευνσιανισμό που τότε μεσουρανούσε.

Ενω ο Κευνσιανισμός θεωρούσε οτι το κράτος είχε κυρίαρχο ρόλο στην σωστή λειτουργία των αγορών, ο φιλελευθερισμός θεωρούσε το κράτος ως ενα τεράστιο εμπόδιο προς την ομαλή λειτουργία των αγορών. Ο Φιλελευθερισμός διαμηνύει οτι η πραγματική ελευθερία των ανθρώπων δεν προέρχεται απο τις εκλογές αλλά απο την ελευθερία του ατόμου ως καταναλωτής. Ακούγεται πολύ “ρομαντικό” αλλά όπως θα δούμε στην συνέχεια είναι κάτι το τελείως αντίθετο.

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν ήταν αρχικά μια συμπαθής ιδεολογία ακόμα και για τους καπιταλιστές εκείνης της εποχής. Η κρίση του 1929 δεν ήταν πολύ μακριά και η θεωρία του Keynes λειτουργούσε μία χαρά. Οι ιδεολόγοι του νεοφιλελευθερισμού χρειαζόντουσαν ένα πειραματόζωο στο οποίο να εφαρμόσουν τις ιδέες τους. Η ευκαιρία τους δόθηκε στην Ινδονησία όπου η δικτατορία του στρατηγού Σουχάρτο είχε μόλις εδραιοποιηθεί. Επειδή οι στρατιωτικοί δεν σκαμπάζουν συνήθως τίποτα απο οικονομικά, σύντομα ορδές φιλελεύθερων οικονομολόγων έφτασαν στην Τζακάρτα με σκοπό να εφαρμόσουν την οικονομική τους μεταρρύθμιση. Το σχέδιο ήταν αρκετά απλό. Ιδιωτικοποίηση του ορυκτού πλούτου, μείωση μισθών, διάλυση των συνδικάτων και τεράστιες περικοπές στον δημόσιο τομέα. Σύντομα η ιστορία της Τζακάρτα, επαναλήφθηκε στην Χιλή κατα την διάρκεια της χούντας του Πινοσέτ και σε πολλά άλλα μέρη του πλανήτη με τελευταίο το Ιρακ.

Το βασικότερο πρόβλημα των νεοφιλελεύθερων της σχολής του Σικάγο ήταν η λογική αντίσταση των λαών σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Κανένας εργαζόμενος δεν θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια οταν του μειώνεις τρομακτικά τον μισθό, ιδιωτικοποιείς την παιδεία και την υγεία του. Έτσι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού χρειαζόταν πάντα τρόμο για να μπορέσει να περάσει τα μέτρα τα οποία ήθελε. Πίσω απο κάθε επίδοξο δικτάτορα,υπήρχαν ορδές οικονομολόγων και στελεχών απο πολυεθνικές που τον σιγοντάριζαν και σαν μαριονέτα τον καθοδηγούσαν. Όπως είχε πει και o Friedman “Άμα θέλεις να κάνεις αλλαγές πρέπει να τις κάνεις το λιγότερο σε ενα εξάμηνο για να μην έχεις αντιδράσεις”. Τα πραξικοπήματα προσέφεραν την βία που ήταν απαραίτητη για να μην υπάρξουν αντιδράσεις. Εταιρίες όπως η United Fruit Company χρηματοδοτούσαν πραξικοπήματα για να έχουν υπο τον έλεγχό τους τομείς σε κάποιο κράτος (επειδή η παραπάνω εταιρία δραστηριοποιείται στο εμπόριο μπανάνας, όλες αυτές οι χώρες που η U.F.C ασκούσε έλεγχο ονομάστηκαν Μπανανίες). Όσο περισσότερη βία χρησιμοποιούσες τόσο το καλύτερο μιας και ο κόσμος απο το φόβο και μόνο δεν μπορούσε να αντιδράσει.

Οι δικτατορίες είναι τα υγρά θερινά όνειρα των νεοφιλελεύθερων αλλά δεν είναι πάντα εφικτές. Σε ευρωπαϊκό έδαφος μια δικτατορία πάντα σχεδόν (εκτός απο την Ελλαδάρα) θα βρισκόταν αντιμέτωπη με οργανωμένα κινήματα απο τον προαιώνιο εχθρό του καπιταλισμού τον κομμουνισμό. Το “δόγμα του Σοκ” όπως γράφει η Ναόμι Κλαϊν δεν χρειάζεται πάντα το τανκς για να λειτουργήσει. Αποτελεσματικότεροι είναι οι γιάπηδες με γραβάτα παρά οι στρατιωτικοί. Μια δικτατορία των τανκς κρύβεται δύσκολα αλλά μια δικτατορία αλα IMF (ΔΝΤ) περνάει πιο εύκολα.

Η προπαγάνδα όπως ανέφερε ο Γκαίμπελς (ναζιστής υπουργός προπαγάνδας) πρέπει να έχει δυο χαρακτηριστικά. Πρώτα να αναπαράγεται συνέχεια παντού, απο τα μέσα μαζικής μεταφοράς μέχρι τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Δεύτερο πρέπει να εκλογικεύει παράλογες ιδέες. Πριν λοιπόν περάσει το ΔΝΤ απο μια χώρα χρειάζεται να δημιουργηθεί ενα κλίμα τρόμου στην χώρα. Όσο πιο γρήγορα γίνει το “σοκ” τόσο το καλύτερο. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα η Ελλάδα. Μια μέρα λοιπόν που ο ΓΑΠ έκανε βόλτα στα νησιά του Αιγαίου πετάει την βόμβα μεγατόνων οτι “Χρεοκοπήσαμε”. Πανικός επικράτησε στον κόσμο. Οι εφημερίδες με πολεμικά ταμπλοϊντ έκαναν λόγω για αστάθεια, οι δημοσιογράφοι στην τηλεόραση φώναζαν οτι οι εργαζόμενοι δεν θα μπορέσουν να πληρωθούν,οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι μας έβαλαν C, χαμός σας λεω! Εκεί σαν deux ex machina το ΔΝΤ ήρθε για να σώσει την μέρα. Με μια προϋπόθεση όμως. Να αναδιαμορφώσουμε την οικονομία μας για να την κάνουμε πιο ελκυστική προς τις ξένες αγορές.

Έτσι ήρθε το Μνημόνιο 1 και λίγο αργότερα και το μνημόνιο 2 και σε λίγο έρχεται και το μνημόνιο 3. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, πράγματα τα οποία είχαμε δεδομένα εδω και περίπου εκατό χρόνια, εξαφανίστηκαν εν ριπεί οφθαλμού. Ταυτόχρονα τύποι όπως ο Πάγκαλος φώναζαν “Μαζί τα φάγαμε” δημιουργώντας ενα αίσθημα ενοχής στον μέσο Έλληνα. Με έξυπνες κινήσεις οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι έστρεψαν τον λαό (σιχαίνομαι την λέξη λαός) ενάντια στον δημόσιο τομέα, ως την πηγή όλου του κακού.

Στην πραγματικότητα η Ελλάδα ήταν χρεωμένη όπως κάθε άλλη οικονομία του κόσμου. Δεν ήμασταν λιγότερο χρεωμένοι απο τους Ιταλούς ή τους Γερμανούς ή ακόμα και τους Αμερικανούς. Επιπλέον απο τα καθαρά κέρδη της Ελλάδας (ναι είχαμε απο αυτά), ενα ποσοστό 20% προοριζόταν για τις ανάγκες του δημοσίου. Το υπόλοιπο 80% πήγαινε σε μεγάλες εγχώριες επιχειρήσεις ως “μπόνους” γιατι έφαγαν την σαλάτα τους το βράδυ σαν καλά παιδιά. Το ψέμα οτι “δεν θα είχαμε λεφτά να πληρώσουμε τις συντάξεις” ήταν τεράστιο. Τα δανεικά που παίρναμε με τεράστιο τόκο, δεν πήγαιναν για να πάρει σύνταξη 300 ευρώ ο παππούς της ΕΒΓΑ απέναντι αλλά στις τσέπες (λογαριασμούς) ορισμένων επιχειρηματιών. Κοινώς εγω και εσυ δανειζόμασταν για να τα παίρνει κάποιος άλλος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι τράπεζες και οι γνωστοί άγνωστοι κλέφτες. Οι ιδιωτικοποιήσεις έγιναν “ μια νύχτα με φεγγάρι”, κάτω απο το τραπέζι για να θεωρηθεί η αγορά “υγιής”. Εαν ο Keynes έβλεπε το μνημόνιο και την πολιτική που ακολουθείται θα έριχνε μολότωφ στην ΑΣΟΕ και στο ΠΑΠΕΙ.

Θα ήταν πραγματικά πιο εύκολα τα πράγματα εαν μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Σαμαράς τον στρατό αλλά ευτυχώς ο στρατός είναι πολυ περισσότερο δημοκρατικός απο την κυβέρνηση (παίρνω ναρκωτικά το παραδέχομαι). Τα συμφέροντα βέβαια που βρίσκονται πίσω απο τον Σαμαρά, έκαναν μια τεράστια προσπάθεια να βάλουν την Χρυσή Αυγή στο παιχνίδι αλλά δεν τους έκατσε.


Η ακροδεξιά ήταν πάντα ο καλύτερος συμπαίκτης των εγχώριων καρχαριών. Δεν είναι τυχαίο που οι τεράστιες φοροαπαλλαγές στην ελληνική ναυτιλία δόθηκαν επι χούντας. Όταν αριστεροί βασανιζόντουσαν στα υπόγεια της ΕΑΤ ΕΣΑ, οι βιομήχανοι χόρευαν μαζί με τους χουντικούς. Οταν τα χρήματα που έπαιρνε η Ελλάδα απο το σχέδιο Μάρσαλ πήγαιναν στους δοσιλόγους της κατοχής, παιδιά στην ύπαιθρο λιμοκτονούσαν. Όταν άνθρωποι πεθαίνουν απο το κρύο στο Σύνταγμα, κάποιοι με τα χρήματα που δανειζόμαστε αγοράζουν το τελευταίο μοντέλο της Lamborghini. Οι ίδιοι που χειροκροτούσαν τον Παπαδόπουλο, τωρα χειροκροτούν το Success story του Σαμαρά (γιατί είναι το δικό τους success story). Βέβαια δεν κατάφερε η κυβέρνηση να τα πουλήσει όλα. Έχουν μείνει τα δημόσια νοσοκομεία, σχολεία και νησιά (που η Χρυσή Αυγή ήθελε να τα πουλήσει) και μερικά ακόμα. Για αυτό χρειάζεται και ενα τρίτο μνημόνιο για να ξεπουληθούν και αυτά.

Το σύστημα αρχίζει να μοιάζει περισσότερο με ενα φεουδαρχικό σύστημα του μεσαίωνα παρά με ενα εξελιγμένο οικονομικό σύστημα οργανωμένο σε ενα πανεπιστήμιο. Τα πράγματα δεν είναι ρόδινα παρόλο το “άνοιγμα στις αγορές” που τραγουδούσαν όλοι. Τα χειρότερα έρχονται αγαπητοί φίλοι.

“Καλύτερα ενα άθλιο τέλος

παρα μια αθλιότητα χωρίς τέλος”

Μάρξ

                                                                                                         -Τάδε, έφη.

SHARE SHARE SHARE

G L Laurentis

I love creative writing. I start a story without any planning and end it when i feel its time to move to another story. You can say I improvise almost everything. Well when I say everything I mean everything. Life is all about small or big incidents that move you forth or back. So without further ado, welcome and enjoy your stay!