Προ ολίγων ημερών διάβασα ενα άρθρο με τίτλο "Σχέσεις στον καιρό της κρίσης". Ήταν μια συνέντευξη ενος ζευγαριού, οι οποίοι μετά απο αρκετά χρόνια γύρισαν στα σπίτια των γονέων τους. Προκειμένου να εξασφαλίζουν λιγο privacy,πήγαιναν σε διάφορα fuck hotels. Η οικονομική κρίση οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους να γυρίσουν στα σπίτια τους, να χάσουν την δουλειά τους και να κλειστούν περισσότερο στον εαυτό τους. Ιδιαίτερα η μεσαία τάξη αναγκάστηκε να βάλει επ αορίστον στην κατάψυξη οποιαδήποτε σχέδια είχε για το μέλλον ιδιαίτερα εαν έμενε σε μεγάλα αστικά κέντρα. Η κραυγή του Τζιμάκου "Γαμάτε γιατί χανόμαστε" αντηχεί σαν σειρήνα μέσα στην συναισθηματική πανούκλα της κρίσης.
Πρώτα εμφανίστηκε το πρόβλημα στέγασης. Με τον γελοίο βασικό μισθό των 475 ευρώ δεν μπορείς να νοικιάσεις ουτε κλαδί για παπαγάλο πόσο μάλλον σπίτι. Πολλοί που προ κρίσης έμεναν στο νοίκι σε δικό τους σπίτι ή έχασαν την δουλειά τους ή δεν μπορούσαν πλέον με τον μειωμένο μισθό να διατηρήσουν ενα δικό τους σπίτι. Γυρίζοντας στο εφηβικό σου δωμάτιο,με τις αφίσες κολλημένες απο την τρίτη λυκείου νιώθεις οτι γυρνάς σε κουραστικές καταστάσεις. Εαν έχεις σύντροφο και θέλεις το σεξ ημών το επιούσιο, πρέπει ή να στέλνεις τους γονείς σου για γκαζόζες ή να νοικιάζεις δωμάτιο ξενοδοχείου (εαν δεν έχεις αγροτικό ή πούλμαν ψιλοξεχνάς το αυτοκίνητο). Αυτή η κατάσταση αν και στην αρχή ειναι υποφερτή,μειώνει δραματικά την πιθανότητα μιας υγιούς σχέσης καθώς το ζευγάρι στερείτε private quality time. Το πάθος,το αντικαθιστά η κούραση και η αντίληψη οτι αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί επ άπειρον μιας και η οικονομική κατάσταση δεν δείχνει να φτιάχνει.
Χτύπημα δέχτηκε και το παραδοσιακό πρότυπο του "άντρα φέρνει λεφτά σπηλιά". Γαλουχηθήκαμε ως γενεά με την ρήτρα οτι "Εαν δεν έχεις φράγκα δεν πηδάς." και όταν είδαν οι κοινωνοί αυτής της ιδέας τα "διαπιστευτήρια" τους να εξαφανίζονται,ένιωσαν την γη να χάνεται κάτω απο τα πόδια τους. Το παραδοσιακό ποζεριλίκι ή εχει πεθάνει ή ζει με χιλια ζόρια (εκτός φυσικά εαν εισαι κανένας απο τους αγαπησιάρηδες του μνημονίου,οπότε μπορείς να τρως τα λεφτά σου κανονικά στην Μύκονοοοοο). Αυτό έχει δημιουργήσει μια τεχνητή "στείρωση" στους άντρες που άφησαν την κυνηγετική μερτσεντές και τα τριάντα σφηνάκια στο club απο την στιγμή που δεν μπορούσα να πληρώσουν το νοίκι τους.
Δεν συγκρίνεται βέβαια το χτύπημα που δέχτηκε το αντρικό φύλο σε σχέση με το γυναικείο. Η ανεργία ειναι θηλυκού γένους και είναι πολυ περισσότερες οι γυναίκες οι οποίες ειναι άνεργες απο οτι άντρες. Να προστεθεί οτι λόγω της κρίσης, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις έχουν αυξηθεί όπως επίσης και ο μισογυνισμός. Υπάρχει μια αύξηση των βιασμών και μια αύξηση των γυναικών που εκδίδονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν,επιβεβαιώνοντας τραγικά τον Μαρξ οτι η γυναίκα ειναι ο νο1 προλετάριος.Αν δεν ανήκεις στο "πατροπαράδοτο" κανόνα των ετερόφυλων σχέσεων, τότε τα πράγματα ειναι ακόμη πιο μαύρα. Υπάρχει μια αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων ενάντια σε ομοφυλόφιλους,κυρίως γιατί πολυ απο αυτούς έδειξαν ανοιχτά την σεξουαλική τους ταυτότητα.
Κυριαρχεί λοιπόν μια συναισθηματική αφασία ανάμεσα στους ανθρώπους. Απο την μια η πτώση των στερεοτύπων έχει απογυμνώσει τις σχέσεις απο ορισμένα κοινωνικά "πρέπει",απο την άλλη η οικονομική/κοινωνική κατάσταση δεν προσφέρει άλλες λύσεις. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν καλά καλά να προσφέρουν στους εαυτούς τους στα απαραίτητα, είναι μάλλον απίθανο να μπορούν να προσφέρουν στους άλλους.Σε αυτού του είδους την απόγνωση εμφανίζονται αυτοί οι fast food ψυχολογίσκοι όπως στο pillowfights που αναπαράγουν εντέχνως τα φαλλοκρατικά χαμένα πρότυπα. Άρθρα όπως "Πως να την κάνεις δική σου","Γυναίκες μην το παίζετε δύσκολες" εχουν κατακλύσει το διαδίκτυο,προσφέροντας απλόχερα σεξιστικές μεθόδους για το πως να πλησιάσεις το άλλο φύλο.
Η συναισθηματική αυτή αφασία ήρθε να μείνει. Δεν υπερβολικό να πούμε την ταξική διάσταση αυτής της συναισθηματικής αφασίας καθώς κατα κύριο λόγο η κρίση εχει επηρεάσει την μεσαία και εργατική τάξη. Πιο πάνω είπαμε οτι τα σχέδια πολλών ανθρώπων είτε για οικογένεια είτε ακόμα για απλές σχέσεις έχουν μπει στην κατάψυξη (με πολλούς να μην μπορέσουν ποτέ να κάνουν οικογένεια). Η γενιά μου βρίσκεται σε μια ενδιάμεση ζώνη ανηλικιότητας και ενηλικίωσης. Η ανηλικιότητα οφείλεται στο οτι η οικονομική ανεξαρτησία έχει εξαφανιστεί (και το οτι μπορεί να συντηρείσαι απο την σύνταξη των γονέων σου δεν ειναι "προσβολή" όπως ήταν παλαιότερα) οπότε τραβιέσαι σε μια "λυκειακή",λούμπεν φοιτητική κατάσταση.
Και χάνουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Ευτυχώς που ορισμένοι τραγουδισταράδες επιμένουν να κερνάνε "Ερωντα" μέσω των νηφάλιων τους δηλώσεων:
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου