Αρχίστε με τα ζώα, συνεχίστε με τους ανθρώπους.

Κάποιοι βρίσκουν πάρα πολυ ενδιαφέροντες τους serial killers. Πως μπορεί κάποιος,φυσιολογικός υπο κοινωνικά δεδομένα άνθρωπος, να αρχίσει να σκοτώνει άλλους ανθρώπους χωρίς κανένα οίκτο και χωρίς τύψεις; Στο America,στην χώρα όπου οι serial killers έχουν γίνει urban culture, πολλοί ψυχολόγοι εξέτασαν τις περιπτώσεις ψυχοπαθών δολοφόνων όπως ο Ted Bundy. Αυτό που διερευνούσαν ήταν η ικανότητα τους να αγνοούν ή ακόμα να απολαμβάνουν τον πόνο του άλλου. Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών έδειξαν οτι όλοι σχεδόν οι serial killers πριν προχωρήσουν στην δολοφονία ανθρώπων,σε παιδική ηλικία είχαν πειραματιστεί με μικρά ζώα. Ορισμένοι που βρισκόντουσαν σε πιο απομονωμένες περιοχές,είχαν μετατρέψει χώρους σε σφαγεία όπου άνοιγαν ζωντανά ζώα και τα παρατηρούσαν. Συνηθισμένοι λοιπόν στην βια ενάντια στα ζώα ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν να πειραματίζονται με ανθρώπους.

Αυτός είναι και ένας λόγος που οι αρχές σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου είναι ιδιαίτερα σκληρές ως προς τις κακοποιήσεις ζώων. Αυτό και οτι τελικά είναι θέμα πολιτισμού.

Στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες πολλών περιστατικών κακοποίησης και θανάτωσης ζώων. Δεν είναι όμως καινούργιο φαινόμενο αλλά τώρα μαθαίνουμε για αυτά τα πράγματα. Οι κακοποιήσεις ζώων στην Ελλάδα είναι ενα πολύ συχνό φαινόμενο το οποίο όμως περνούσε στα αζήτητα απο την στιγμή που τα ζωα δεν προστατεύονται απο τον νόμο. Αρκετοί λοιδορούν όσους δείχνουν κάποια παραπάνω συναισθήματα στα ζώα απο το “Τζακ πιάστο”, θεωρώντας τους “ανώμαλους” και “χωρίς προσωπική ζωή”.

Η αλήθεια είναι οτι στην Ελλάδα πρέπει να είσαι κάπως ιδιαίτερος εαν θεωρείς οτι τα ζώα έχουν κάποιο άλλο σκοπό στην Γη εκτός απο το να τρώγονται ή να γίνονται target practice για την νέα καραμπίνα. Φταίει που το κράτος αντιμετωπίζει τα ζώα ως αντικείμενα οπότε αν σκοτώσεις το ζωο κάποιου γείτονα σου,θα κατηγορηθείς για φθορά ξένης περιουσίας. Αμα πεις οτι ο σκύλος γαύγιζε ή η γάτα σου είχε σκίσει τις κουρτίνες δεν πας καν σε δίκη. Στην λαϊκη συνείδηση η δολοφονία ενός σκύλου ή μιας γάτας είναι απαράδεκτη εαν την κάνεις σε κοινή θέα,αλλά αν το κάνεις σπίτι σου ή κάπου που δεν φαίνεται κανένα πρόβλημα. Καθάρισε όμως μετά.

Σύνηθες επιχείρημα αυτών που θεωρούν “υπερβολές” τις οποιεσδήποτε καταγγελίες για προστασία των ζώων είναι “θα κάνατε το ίδιο για ένα παιδάκι;”. Οποία βλακώδης απάντηση γιατί ενα παιδί και ενας σκύλος δεν είναι το ίδιο πράγμα (αξίζει όμως να καταλάβουμε το πως ορίζουν τα παιδιά). Παρόλα αυτά δεν βλέπω κανέναν απο τους “συνειδητοποιημένους φίλους των παιδιών” να ξοδεύουν λίγο απο τον χρόνο τους με τα παιδιά. Ενοχλούνται στην πραγματικότητα που κάποιοι δίνουν τόση σημασία σε κάτι που οι ίδιοι δεν βρίσκουν σημαντικό.

Το ζώο στην Ελλάδα έχει συνδεθεί με την ιδιοκτησία. Το σπίτι μου, το αυτοκίνητο μου,η γυναίκα ΜΟΥ,ο σκύλος μου. Ιδιοκτησία στην Ελλάδα συνεπάγεται μόνο σε δικαιώματα και οχι σε υποχρεώσεις οπότε “δεν θα μου πεις εσυ πως θα συμπεριφέρομαι στον σκύλο μου,γυναίκα μου,αυτοκίνητο μου.” (το οτι η γυναίκα στο Ελλάντα θεωρείται ιδιοκτησία είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο). Βάσει του παραπάνω οι σκύλοι/γάτες και άλλα ζώα τα οποία δεν έχουν αφεντικό είναι κάτι σαν “δημόσια” και στην Ελλάδα όπου βρούμε “δημόσιο” του αλλάζουμε τον αδόξαστο. Ποια όμως είναι τα δικαιώματα των ζώων; Οχι πάρα πολλά ούτε και έχουν τις ανθρώπινες ψευδαισθήσεις για τα δικαιώματα. Το βασικό δικαίωμα των ζωων ειναι ο σεβασμός που πρέπει να τους δείχνουν οι άνθρωποι. Ο μίνιμουμ σεβασμός, δηλαδή να μην βιαιοπραγεί ο άλλος σε αυτό και να το φροντίζει. Πράγματα που οι περισσότεροι κάτοικοι αυτού του τόπου αγνοούν επιδεικτικά.

Όταν στα Νεα Στύρα ένας ταβερνιάρης σκότωσε ενα σκυλο με μια καρέκλα, χαράχτηκαν δυο στρατόπεδα. Απο την μία ήταν αυτοί που ζητούσαν ο ταβερνιάρης να τιμωρηθεί υποδειγματικά για την πράξη του και απο την άλλη αυτοί που έλεγαν “Εντάξει είχε λιγα προβλήματα, μην πέφτετε πάνω στον άνθρωπο.” Η δεύτερη λογική,η λογική του αρντάν και “άστο θα περάσει”, χαρακτηρίζει γενικότερα τον πολιτισμό τον οποίο έχουμε ως χώρα για τα δικαιώματα των ζώων αλλά και των ανθρώπων. Αρχικά κάποιο παιδί βασανίζει και θανατώνει ζώα, μερικές φορές με την παρέα φίλων του, με την οικογένεια του να του κάνει παρατήρηση (στην καλύτερη). Οταν αυτή η συμπεριφορά δεν τιμωρείται και δεν υπάρχει παρακολούθηση απο κάποιον ειδικό το παιδί την θεωρεί νορμάλ. Κατα πάσα πιθανότητα μεγαλύτερο, θα επεκτείνει αυτήν την συμπεριφορά του και στους ανθρώπους σταματώντας μόνο λόγω του νόμου. Κάποια στιγμή εαν του δοθεί η ευκαιρία μπορεί να κάνει και το επόμενο βήμα. Η βία δεν φυτρώνει απο την μία μερα στην άλλη αλλά χρειάζεται χρόνια εξάσκησης και αναισθητοποίησης οταν την χρησιμοποιείς. Κανένας δεν σηκώθηκε ενα πρωϊ και αποφάσισε να σκοτώσει την γυναίκα του επειδή τα αυγά ήταν μελάτα. Όπως και κανένας που μπορεί να κακοποιήσει ενα παιδί είναι απίθανο πολύ πριν να έχει κάνει το ίδιο και σε μια γάτα ή σε ενα σκύλο.

Ακόμα και στο θέμα των αδέσποτων έχουμε αποκτηνωθεί ως χώρα. Τα αδέσποτα στην Ελλάδα δεν “έπεσαν απο τον ουρανό” αλλά είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ευθύνης απο τους πρώην ιδιοκτήτες τους. Ακριβώς επειδή θεωρούμε τα ζώα ιδιοκτησία μας (οχι ευθύνη μας), αγοράζουμε ενα σκύλο/γάτα με την ίδια λογική που αγοράζουμε ενα iphone. Ε και όταν διαπιστώσουμε οτι το βαρεθήκαμε ή δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του ζώου, το παρατάμε στον δρόμο. Ελλείψει οποιασδήποτε νομοθεσίας, είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκη (χοχο) πρωτεύουσα που έχει τόσο μεγάλο αριθμό αδέσποτων ζώων (μέχρι και αδέσποτους παπαγάλους μπορείς να βρεις στου Ζωγράφου). Μετά απο τόσα χρόνια,τα θεωρούμε κομμάτι της Ελλάδας (Ακρόπολη-Συρτάκι-Αδέσποτα) και είμαστε τόσο περήφανοι, που αφήνουμε ακόμα περισσότερα ζώα αδέσποτα. Ακριβώς αυτή η αδιαφορία μας έχει φέρει στο σημείο πλέον να θεωρούμε και “αδέσποτους” τους αστέγους γιατί “είναι και οι δυο του δρόμου,δεν έχουν σπίτι.”

Πρέπει να είμαστε επιπλέον απο τα μοναδικά “ευρωπαϊκά” κράτη που κανένας μα κανένας ποτέ δεν έχει καταδικαστεί για δηλητηρίαση ζώων. Θεωρείται πλέον κάτι σαν χόμπι να ρίχνεις φόλες και να σκοτώνεις οτιδήποτε ζωντανό εκτός απο ανθρώπους που υπάρχει σε απόσταση 10 χιλιομέτρων. Μια φίλη μου είπε οτι μια “κυρία” είχε παει σε ενα κτηνίατρο και τον ρώτησε εαν έχει κάποιο δηλητήριο για γάτες. Οι καταγγελίες δίνουν και παίρνουν για ομαδικούς θανάτους ζώων,χωρίς ποτέ σχεδόν να βρίσκεται ο ένοχος. Αυτό γιατί κανένας χαβουζοπολίτης δεν θεωρεί καθήκον του να υποδείξει στις αρχές τον υπαίτιο για ενα τέτοιο έγκλημα, αφού “σκύλοι πεθαίνουν κάθε μέρα.” Πρέπει να είσαι πολύ ΟΡΚ ώστε να μπορείς να περπατάς προς την δουλειά σου κάθε μέρα ,βλέποντας νεκρούς σκύλους/γάτες και να μην νιώθεις τίποτα.

Οταν για μοναδική φορά στα δικαστικά χρονικά (απο οσο θυμάμαι), κάποιος καταδικάστηκε για δολοφονία ζώου (ο ταβερνιάρης απο τα Νεα Στύρα), αρκετοί έδειξαν ενοχλημένοι απο την απόφαση αυτή. Αυτό γιατί πρώτον το πρόστιμο ήταν μεγάλο (και ορθώς) και δεύτερον γιατί έκανε κακό στον τουρισμό της περιοχής. Αν και η φυλάκιση θα ήταν ενα ευπρόσδεκτο νέο, πιστεύω οτι το πρόστιμο πονάει περισσότερο τον μικροαστό Ελληνάρα που όλα τα συναισθήματα του ξεκινάνε απο το πορτοφόλι του. Όσον αφορά για τους τουρίστες (καταφέραμε πάλι να ξεφύγουμε απο τα στενά πλαίσια του Ελλαδικου χώρου και να γίνουμε ρόμπα σε ολόκληρη την Ευρώπη), οι περαστικοί τουρίστες ήταν αυτοί που έδωσαν τόσο μεγάλη διάσταση στο θέμα. Οχι πως οι Έλληνες φιλόζωοι δεν έδειξαν κάποια ευαισθητοποίηση αλλά στην Ελλάδα τους θεωρούμε λιγο τρελούς και δεν τους δίνουμε σημασία όσο και εαν φωνάζουν. Αντιλαμβάνομαι την φρίκη κάποιου Γερμανού που έχει έρθει διακοπές μαζί με τον σκύλο του (που θα έχει την τύχη να πεθάνει απο γηρατειά) και να βλέπει εναν Ελληνάρα τύφλα απο τα τσίπουρα να σκοτώνει μπροστά του ενα σκύλο με μια καρέκλα.

Είναι λοιπόν θέμα πολιτισμού και ανθρωπισμού, η σωστή αντιμετώπιση των ζώων. Δεν είναι κάποια ψευτο-αριστερή ανησυχία να δείχνεις τον δέοντα σεβασμό και προσοχή στα ζώα και όσοι ασχολούνται με τις φιλοζωϊκές οργανώσεις κάνουν μια τεράστια προσπάθεια να καλύψουν τα τερατώδη κενά του κρατικού τομέα. Επίσης η βία απέναντι στα ζώα πρέπει να είναι καταδικαστέα και να διώκεται ποινικά. Διότι οταν χορτάσεις απο τα ζώα,συνεχίζεις στους ανθρώπους.

                                                                                                              -Τάδε, έφη

SHARE SHARE SHARE

G L Laurentis

I love creative writing. I start a story without any planning and end it when i feel its time to move to another story. You can say I improvise almost everything. Well when I say everything I mean everything. Life is all about small or big incidents that move you forth or back. So without further ado, welcome and enjoy your stay!